Πολλές σκέψεις με τριγυρίζουν τελευταία. Είναι το καλοκαίρι της περισυλλογής. Οι εποχές της ανεμελιάς πέρασαν ανεπιστρεπτί - δικαίως ή αδίκως, άλλη μεγάλη ιστορία.
Η κρίση αντέχει, βαθαίνει, διαλύει. Έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Και η δυστυχία μας είναι ότι κανείς δεν ξέρει πότε θα (μας) τελειώσει. Άλλοι λένε τώρα ότι το 2013 θα είναι η χειρότερη χρονιά. Τα ίδια έλεγαν και για το '11 και για το '12. Όμως, πόσο δυσκολότερα είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε;
Άτομα της ηλικίας μας προλάβαμε -έστω και για λίγο- να βουτήξουμε το δάχτυλο στο μέλι. Και ήταν ωραία! Κάθε καλοκαίρι επιλέγαμε το μέρος, την παρέα και πηγαίναμε διακοπές. Για να τα σπάσουμε, να μπανίσουμε γκομενάκια οι ελεύθεροι, να απολαύσουμε τους καρπούς του έρωτά μας οι αισθηματίες, αλλά και να γνωρίσουμε όλοι μας καινούριους τόπους. Πάρος, Κως, Ίος, Αυστρία, Σαντορίνη, Μυτιλήνη, Σερβία, Σαμοθράκη... Δεν υπήρχε ζήτημα οικονομικό. Λεφτά υπήρχαν. Οι γονείς είχαν την ευχέρεια να μας κάνουν τα περισσότερα χατίρια. Κι εμάς τους νεολαίους, μας άρεσε η καλή ζωή!
Στα χρόνια της κρίσης αρχίσαμε να περιοριζόμαστε. Λιγότερες ημέρες διακοπών, κάπου κοντινά, στο εξοχικό ενός φίλου ή σε κάποιο κάμπινγκ (ναι, δοκιμάσαμε και το ελεύθερο!). Διαπιστώσαμε ότι και μ' αυτά τα λιγότερα μπορούμε να ζήσουμε. Και να περάσουμε καλά. Το ηλιοβασίλεμα είναι το ίδιο για όλους!
Ωστόσο, εκείνο που είναι το πιο στενάχωρο απ' όλα και τραγικό απότοκο της κρίσης είναι ότι έχουμε βίαια στερηθεί από τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε. Να προγραμματίζουμε το μέλλον μας με βάση κάποια σχέδια που έχουμε στο μυαλό μας, αλλά και ορισμένες σταθερές. Η αβεβαιότητα που επικρατεί παντού, για το ποια θα είναι η κατάσταση στον κόσμο, στη χώρα, στην πόλη, στην οικογένειά μας, δεν μας επιτρέπει να οραματιζόμαστε το αύριο. Να ονειρευτούμε τη ζωή παρέα με τον άνθρωπό μας. Να σκεφτούμε πώς θα φανταζόμασταν τον εαυτό μας -όχι σε πέντε ή δέκα έτη αλλά- την επόμενη χρονιά!
Προσωπικά, η φτώχεια δεν με φοβίζει. Και οι παππούδες μας φτωχοί έζησαν σχεδόν όλη τους τη ζωή. Είχαν όμως στόχους και όνειρα, που άλλα τα πραγματοποίησαν, άλλα όχι. Εκείνο που με τρομάζει είναι η αδυναμία οραματισμού του μέλλοντος.
