Καθημερινά, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι, ακολουθώ την ίδια διαδρομή για να πάω στη δουλειά μου. Τις προάλλες έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία της Θεσσαλονίκης -ενόψει των εκατόχρονων γενεθλίων της απελευθέρωσής της, και όχι ενσωμάτωσης-, που έκανε μνεία στα σημαντικότερα γεγονότα τα οποία σημάδεψαν τη ζωή της πόλης.
Ανάμεσα σε αυτά, αναφέρθηκε φυσικά και η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963. Το συγκεκριμένο φονικό έλαβε χώρα στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου και Ερμού, ένα σημείο το οποίο διασχίζω κάθε μέρα, όπως και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Στο σημείο έχει στηθεί ένα αδιάφορο μνημείο προς τιμήν του νεκρού (θέλω να πιστεύω). Αλήθεια, πόσοι από εμάς, τους σύγχρονους ανθρώπους, γνωρίζουμε την ιστορία -όχι τη μακρινή αλλά την πιο πρόσφατη του 20ού αιώνα- του τόπου που ζούμε; Και πόσοι, έστω για μια φορά, σταματήσαμε και αναλογιστήκαμε: "Σ' αυτό το μέρος, χτυπήθηκε από παρακρατικούς ο Λαμπράκης και το αίμα του γέμισε το οδόστρωμα. Σ' αυτό το μέρος, ένας άνθρωπος θυσιάστηκε μαχόμενος για την ειρήνη."; Πόσοι έχουμε δει το Ζ;
Δεν γνωρίζω αν είναι έμφυτη νοοτροπία του νεοέλληνα να βάζει τους σκελετούς στα ντουλάπια και να κρύβει την ιστορία κάτω από το χαλί, αλλά πολύ το φοβάμαι. Όπως τρέμω και την ώρα που θ' ανοίξουμε ξανά τα ντουλάπια και οι σκελετοί θα πέσουν να μας πλακώσουν.
ΥΓ1: Κάποιοι αποκαλούσαν κάποτε τα εδάφη της Μ. Ασίας και του Πόντου που χάσαμε με τη μικρασιατική καταστροφή "αλησμόνητες πατρίδες". Στα χρόνια μας όχι μόνο ξεχάσαμε οι περισσότεροι αυτές τις πατρίδες, αλλά στο όνομα μιας δήθεν ελληνοτουρκικής φιλίας μετονομάσαμε τη γενοκτονία των Ελλήνων σε "συνωστισμό". Μα τι λέω τώρα; Εδώ, αρχίσαμε και ξεχνάμε την ιστορία της τωρινής (sic) μας πατρίδας!
ΥΓ2: Πριν αρκετό καιρό, κατά έξι χρόνια νεότερος και πιο πορωμένος αναρωτιόμουν πόσοι θυμούνται τους τρεις νεκρούς ήρωές μας που έπεσαν στα Ίμια. Σήμερα, δυστυχώς, υποθέτω ότι είναι πολύ λιγότεροι...
