Συχνά, σε συζητήσεις που έχω κάνει με άτομα της ηλικίας μου, αναρωτιόμαστε γιατί ξαφνικά κόψαμε κάποιες παλιές καλές(;) διατροφικές μας συνήθειες. Γιατί σταματήσαμε-μαχαίρι να τρώμε ορισμένες τροφές, που -όταν ήμασταν μικρότεροι- μας άρεζαν και τις καταβροχθίζαμε με την κάθε ευκαιρία!
Σε άλλους προέκυψε διότι η θεία που τους έφερνε τις καραμέλες σε στυλ κόκα-κόλα (τις "κοκακολίτσες") μετακόμισε οριστικά στο χωριό. Σε άλλους διότι η μάνα τους σταμάτησε να παίρνει διάφορα περίεργα, μα νόστιμα, τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ, με την επίφαση της νόσου των τρελών αγελάδων ή του ιού κοξάκι! Εγώ σίγουρα ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.
Θαρρείς πως μερικές νοστιμιές που ως πιτσιρικάδες -μαζί με τον αδερφό μου- λατρεύαμε, κόπηκαν μονομιάς από το σπίτι άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας. Όπως, για παράδειγμα, οι ψαροκροκέτες fish sticks Captain Iglo ("φίστιξ" στην τότε γλώσσα μας), οι οποίες βρίσκονταν συχνά-πυκνά στο ψυγείο μας. Ή το ζαχαρούχο γάλα της ΝΟΥΝΟΥ, που άρεσε πολύ στον bro, αλλά εγώ δεν το δοκίμασα ποτέ! Τι να πρωτοθυμηθώ; Tην αλοιφή Philadelphia και το ζαμπόν Zwan: έπρεπε να περάσουν δεκαπέντε και βάλε χρόνια, για να τα γευτώ ξανά, στο στρατό! Αλλά και τα τυράκια La vache qui rit, τα ξεχάσαμε μια ωραία πρωία. Τα θυμήθηκα πριν από λίγα χρόνια, όταν άρχισα να δίνω αίμα και μου έδωσε ένα τριγωνάκι μαζί με κράκερς η καλή νοσοκόμα! Ή τα σοκολοτάκια Noisetta, που υπήρχαν πάντα στο σπίτι της γιαγιάς, και ποτέ δεν μπορούσες να φας μόνο ένα.
Και ο κατάλογος δεν τελειώνει...
Δεν ξέρω κατά πόσο έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε τα παιδικά μας χρόνια και συνεπώς, το ίδιο να συμβαίνει και για τις τότε αγαπημένες μας λιχουδιές. Ή μήπως επαληθεύεται και στην περίπτωση αυτή, το επιχείρημα της αποθέωσης του "απαγορευμένου καρπού". Λογικά ισχύουν και τα δύο. Όμως, πιστεύω ότι συμβαίνει κι ένα τρίτο: αυτά τα αναθεματισμένα, όσο κακό στην υγεία μπορούν(;) να προξενήσουν, άλλο τόσο νόστιμα είναι!
