Τα νέα κυκλοφόρησαν πολύ γρήγορα την περασμένη Παρασκευή. Εκείνη την ημέρα γινόταν η καθιερωμένη ορκωμοσία των πτυχιούχων Νομικής του Αριστοτελείου στην αίθουσα τελετών του πανεπιστημίου. Δεν ήταν όμως μια ορκωμοσία σαν τις άλλες, διότι ορκιζόταν η κόρη του μπαμπά της. Η οικογένειά της ήταν εκεί με προεξάρχοντα τον πατέρα της Βαγγέλη Βενιζέλο, ο οποίος με τη συνοδεία της προσωπικής του (οπλισμένης;) φρουράς θέλησε να καμαρώσει το σπλάχνο του, όπως ο κάθε περήφανος πατέρας στην ορκωμοσία του παιδιού του. Την ευκαιρία δεν θα μπορούσαν να μην αδράξουν οι παρούσες αυτοαποκαλούμενες αριστερές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, που γιούχαραν τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και τον αποκάλεσαν -μεταξύ άλλων- νεκροθάφτη, με αποτέλεσμα να διακοπεί για λίγο η τελετή μέχρι να ηρεμήσουν τα πνεύματα και στο τέλος σχεδόν να φυγαδευτεί ο πατέρας και η κουστωδία του.
Αμέσως, οι συζητήσεις για το γεγονός άναψαν: άλλοι υποστήριζαν ότι "ήταν μια προσωπική, οικογενειακή στιγμή και δεν χρειαζόταν να γίνουν όσα έγιναν", ενώ οι αντίθετοι επαινούσαν τα παλικάρια που "δεν μάσησαν και τα έχωσαν στο Βενιζέλο". (Σχετικά με το εν λόγω πρόσωπο, ερωτήματα για την ιστορία του ονόματός του είχα διατυπώσει
εδώ, όπου στη συνέχεια επακολούθησαν κάποια ενδιαφέροντα σχόλια). Νομίζω πως για το συγκεκριμένο γεγονός είναι άλλο το συμπέρασμα στο οποίο πρέπει να καταλήξει κανείς.
Πρώτον, η ορκωμοσία είναι κατεξοχήν δημόσια τελετή, καθώς παρίστανται συγγενείς και φίλοι των πτυχιούχων, οι οποίοι δημόσια και μπροστά στο κοινό και στους καθηγητές τους δίνουν όρκο και λαμβάνουν τα πτυχία τους. Άρα δεν πρόκειται για αυστηρά προσωπική και οικογενειακή στιγμή. Το ίδιο θα επισήμαινα και για το επίσης δημόσιο συμβάν γιαουρτώματος του πρώην υπουργού Χάρη Καστανίδη στον κινηματογράφο Ολύμπιον, όπου βρέθηκε μαζί με τη γυναίκα του για να δει μια ταινία - ιδιωτική στιγμή θα συνιστούσε αν έβλεπαν μια ταινία στο σπίτι τους, για παράδειγμα. Επομένως, τα επιχειρήματα περί ιδιωτικότητας είναι εν προκειμένω άστοχα.
Εξάλλου, τα δημόσια πρόσωπα πρέπει να είναι ιδίως ανεκτικά σε τέτοιου είδους "επιθέσεις". Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο ρόλος του Βενιζέλου και είναι πασίγνωστη η συμμετοχή του τόσο στην προηγούμενη κυβέρνηση όσο και στην τωρινή, όπου έχει διατηρήσει τα σκήπτρα της οικονομικής λεηλασίας του ελληνικού πλούτου. Είναι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο παντοδύναμος υπουργός της οικονομίας που, με τις αποφάσεις του, έχει οδηγήσει μεγάλο τμήμα των συμπολιτών μας στην ανέχεια. Ε, ας υπομείνει κι αυτός σε καμιά γιούχα πού και πού! Λογική η στοχοποίησή του.
Το συμπέρασμα όμως είναι άλλο: ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν πια να χαρούν ούτε καν τις απλές οικογενειακές τους στιγμές χαράς. Ούτε στην ορκωμοσία του παιδιού τους μπορούν να πάνε χωρίς αστυνομική προστασία, ούτε στο σινεμά με τη γυναίκα τους ανενόχλητοι για να δουν μια ταινία, ούτε σε μια ταβέρνα για να χαλαρώσουν και να φάνε με τους φίλους τους, ούτε... ούτε... Αυτό είναι το κατάντημά τους. Και το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό μου είναι τι άλλο πρέπει να γίνει για να αποχωρήσουν από την πολιτική ζωή του τόπου; Δεν βλέπουν ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει άλλο; Το ότι είναι χοντρόπετσοι και ματαιόδοξοι το γνωρίζουμε. Το πόσο δεν είμαστε σε θέση ακόμα να υπολογίσουμε! Ας φύγουν και ας πάνε στο σπιτάκι τους για να ζήσουν όσες ευτυχισμένες ιδιωτικές στιγμές τούς έχουν απομείνει.
Τέλος, όσον αφορά στη δύσμοιρη κόρη του αντιπροέδρου, την οποία δεν γνωρίζω προσωπικά, δυστυχώς θα πρέπει να συνηθίσει το ρόλο αυτό. Καλώς ή κακώς, είμαστε παιδιά των γονιών μας και αν ο πατέρας μας ήταν απατεώνας ή εγκληματίας, η ρετσινιά του περνάει σ' εμάς και δύσκολα φεύγει. Γνωστό, εδώ και αιώνες, το απόφθεγμα περί αμαρτιών γονέων...
