Δευτέρα, Μαΐου 09, 2011

Αθάνατοι Έλληνες!

Κυριακή πρωί. Τι πρωί δηλαδή, μεσημέρι. Ξυπνάω, βάζω μια φούτερ και παπούτσια. Κατεβαίνω στο περίπτερο της γειτονιάς μου για να πάρω μια εφημερίδα. Οι κυριακάτικες αραδιασμένες έξω από το περίπτερο. Τις ρίχνω όλες μια ματιά. Έχω μπερδευτεί από τις τόσες προσφορές, τα αποκλειστικά θέματα και τις συνεντεύξεις.

Βλέπω τον περιπτερά -ένα άτομο στην ηλικία μου- να βρίσκεται έξω από το χώρο του και νάναι ανάστατος. Κάτι σιγοψελλίζει, βρίζει για την ακρίβεια κάποιον. "Α, ρε μαλάκα Νίκο, πού είσαι ρε γαμώτο" και κάτι τέτοια. Καταλαβαίνω ότι κάτι του συμβαίνει, ενώ συνεχίζω απτόητος να διαβάζω λαθραία τα πρωτοσέλιδα. Μετά από λίγο και αφού ακολούθησαν κάποια μπινελίκια προς το φίλο του, ο περιπτεράς γυρνάει και μου λέει: "Φίλε, θα προσέχεις λίγο το περίπτερο; Πρέπει να κατουρήσω επειγόντως, γιατί αλλιώς θα σκάσω!". Φυσικά το δέχτηκα και είπα σε ένα-δυο πελάτες που ήρθαν εντωμεταξύ, να περιμένουν ένα λεπτό. Παράλληλα, ήρθε και ο Νίκος. Του λέω "πήγε για κατούρημα ο δικός σου".

Μετά από λίγο εμφανίστηκε ο περιπτεράς από το απέναντι μαγαζί όπου είχε πάει προς ανάγκη του (έτσι μου λύθηκε και η απορία "πού κατουράνε οι περιπτεράδες"!). Πήρα την εφημερίδα μου και εκείνος αφού με ευχαρίστησε με κέρασε μια μπύρα! Του λέω "αν αρχίσω από τώρα τις μπύρες θα πάω κι εγώ για κατούρημα". Γελάσαμε, εκείνος επέμεινε, μου έδωσε μια πράσινη. Κάπως έτσι μου έφτιαξε τη διάθεση! Αθάνατοι Έλληνες... σκέφτηκα.

Τρίτη, Μαΐου 03, 2011

Πού 'σαι Θανάση...

Δεν ήθελα ν' ακούσω αυτή την είδηση. Αν και ήταν αναπόφευκτο. Ο Θανάσης δεν είναι πια μαζί μας. Ο άνθρωπος που μεγάλωσε γενιές και γενιές -και θα συνεχίσει να το κάνει- με τις ταινίες του, διαμόρφωσε το ελληνικό χιούμορ και (μας) διέπλασε ωραίους (ως) χαρακτήρες. Σίγουρα τίτλοι του τύπου "ο μεγαλύτερος Έλληνας κωμικός" δεν θα του άρεσαν. Το θέμα είναι ότι θα μείνει εις τον αιώνα τον άπαντα χαραγμένος στη συνείδησή μας. Είναι (και δεν λέω ήταν) ο άνθρωπός μας, εκείνος που αποτύπωσε όσο κανείς άλλος ηθοποιός τον Έλληνα με όλα του τα προτερήματα αλλά και τα μειονεκτήματά του. Χάριζε απλόχερα το γέλιο με μια ατάκα του, έναν μορφασμο, μια κίνησή του.

Αναπάντητη θα μείνει η απορία μου, τι θα γινόταν αν ο Θ.Β. έφευγε για να κάνει καριέρα στο εξωτερικό. Θα μπορούσε να εξελιχθεί όπως εξελίχθηκε; Θα αντιλαμβάνονταν οι ξένοι, π.χ. Αμερικανοί, το χιούμορ του, την τρέλα του; Δεν θα μου βγάλει κανείς από το μυαλό πως ο Θανάσης -είτε ως Παπατρέχας, είτε ως Θρασύβουλας, είτε ως Αθανάσιος Βόμπας- δεν έχει τίποτα να φοβηθεί σε οποιαδήποτε σύγκριση με τον Τσάρλι Τσάπλιν ή τον Πίτερ Σέλερς. Είναι του επιπέδου τους, αν όχι καλύτερός τους.

Το σίγουρο είναι ότι ο Βέγγος με το έργο του έχει κερδίσει την αθανασία, όπως δηλώνει και το όνομά του. Στιγμές από τις ταινίες του θα είναι πάντα διαθέσιμες (πλέον με το διαδίκτυο ανά πάσα στιγμή) να μας κάνουν να γελάσουμε, να ξεχάσουμε τον πόνο μας μονομιάς, να ξεφύγουμε από το άγχος της καθημερινότητας και να συνεχίσουμε... Αν αληθεύει ότι το γέλιο δίνει ζωή, τότε όλοι εμείς θα ζήσουμε αρκετά χρόνια χάρη στον Θανάση. Αλλά και όταν πάμε στον "άλλο κόσμο", πολλοί από εμάς θα του φωνάξουμε:
Πού 'σαι Θανάση; Ήθελα να σ' αντάμωνα, η γρουσουζιά να σπάσει.