Τετάρτη πρωί, ηλιόλουστη μέρα, στη Θεσσαλονίκη...
"Εκ-δρο-μή" φώναξαν από νωρίς οι πιτσιρικάδες στα σχολεία, και οι δάσκαλοί τους -χωρίς να το σκεφτούν και πολύ- το δέχτηκαν. Φοιτητές είπαν να περάσουν από εκεί πριν ανέβουν στα πανεπιστήμια για να δώσουν το μάθημά τους ή να διαβάσουν στη βιβλιοθήκη. Με ποδήλατο ή χωρίς. Ήμουν κι εγώ κάπου εκεί. Παρατηρούσα. Ονειροπολούσα καθισμένος σ' ένα παγκάκι, αφού περπάτησα ως τις ελεεινές ομπρέλες από τη μια και το άγαλμα του Καραμανλή από την άλλη. Είχα λόγο να 'μαι εκεί... Μου είχε λείψει.
Αλλά και όλοι τους ήταν εκεί. Ένιωθαν τη βαθιά ανάγκη να περάσουν από εκεί. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι είχαν βγει να απολαύσουν τη λιακάδα. Νεογιάπηδες στιλιζαρισμένοι περνούσαν γρήγορα για να πάνε στη δουλειά τους. Αρσενικά ψώνια με καλλίγραμμα κορμιά έτρεχαν πέρα δώθε για να ικανοποιήσουν την εγωπάθειά τους. Κακόμοιρα τζάνκια σέρνονταν από τα σκυλιά τους πηγαίνοντας όπου τους πάνε. Παππούδες σχολίαζαν τα κακώς κείμενα της πόλης γκρινιάζοντας όπως πάντα. Κομπάρσοι της ζωής έχαναν το χρόνο τους. Μεσήλικες με 3 by-pass ο καθένας περπατούσαν ψάχνοντας για λίγη ζωή ακόμη. Ευγενικοί Ινδοπακιστανοί φορτωμένοι με την πραμάτια τους ψάχνουν επίδοξα θύματα-πελάτες. Γιαγιάδες με αλτσχάιμερ δεν θυμόντουσαν τι ήθελαν να κάνουν. Ζευγαράκια προχωρούσαν βήμα-βήμα αγκαλιά και έκαναν σχέδια για το μέλλον. Ήμουν κι εγώ εκεί - την περίμενα.
Ό,τι και να γίνει σ' αυτή την πόλη, ό,τι και να κάνουν άλλο σ' αυτούς τους ανθρώπους, ένα πράγμα δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας στερήσουν: τη βόλτα στην παραλία! Όλοι έχουν δικαίωμα σ' αυτή...
