Ένας Κυνόδοντας για Όσκαρ

Ανακοινώθηκαν χθες οι υποψηφιότητες για την 83η απονομή των βραβείων Όσκαρ. Ανάμεσά τους μια ελληνική συμμετοχή-έκπληξη για τους περισσότερους (τυπική επιβεβαίωση για τον γράφοντα): ο "Κυνόδοντας" του Γιώργου Λάνθιμου βρίσκεται στις 5 υποψήφιες συμμετοχές για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Την αναγνώρισή του ο Λάνθιμος την έχει λάβει ήδη και είναι διεθνής. Μεταξύ άλλων είχε κατακτήσει το βραβείο "Ένα Κάποιο Βλέμμα" στο φεστιβάλ των Καννών, το πρώτο βραβείο στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ του Δουβλίνου, στο φεστιβάλ του Μόντρεαλ και στο φεστιβάλ του Σαράγεβο, και πάει λέγοντας...

Ωστόσο, μια συμμετοχή στα Όσκαρ δίνει άλλη αίγλη στους δημιουργούς. Είναι μόλις η πέμπτη φορά που μια ελληνική παραγωγή προτείνεται για χρυσό αγαλματάκι και μόλις η πρώτη μετά την "Ιφιγένεια" του Κακογιάννη, το μακρινό 1977! Αν μη τι άλλο αποδεικνύεται ότι οι Έλληνες κινηματογραφιστές έχουν πρωτοπόρες ιδέες και η ελληνική σκέψη δεν εξαντλείται σε γελοιότητες του τύπου "Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα".

Από την άλλη, δεν χρειαζόταν μια υποψηφιότητα για Όσκαρ προκειμένου να αντιληφθεί κανείς το μεγαλείο της ταινίας. Τώρα θα σπεύσουν όλοι -ως μετά Χριστόν προφήτες- να εκεθειάσουν τον Λάνθιμο και την ταινία του. Ήδη, εγχώρια κανάλια κάνουν αναφορές για μεγάλη επιτυχία του "Κυνόδοντα", ενώ η ταινία έχει σαρώσει από την πρώτη μέρα που προβλήθηκε! Σαν να ακούω κιόλας όσους έβγαιναν από τις αίθουσες κινηματογράφων αηδιασμένοι τότε από τις υπερβολές της ταινίας, σήμερα να δηλώνουν ενθουσιασμένοι που την έχουν δει και αντιλήφθηκαν όλα τα νοήματά της!

Δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αν και αυτό ακούγεται σαν άλλοθι της πνευματικής καθυστέρησης...

Ακτινογραφία θώρακος

Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα χαρούμενος σε νοσοκομείο! Ο λόγος; Για να απολυθείς από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού (προσοχή στα κεφαλαία) πρέπει να προσκομίσεις μια ακτινογραφία θώρακα, όπου φαίνεται ότι "όπως σε παραλάβαμε, έτσι σε επιστρέφουμε στην κοινωνία".

Είχα πολύ καιρό να πάω σε δημόσιο νοσοκομείο. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τίποτε δεν άλλαξε. Ή μήπως όχι; Η αλήθεια είναι ότι οι γέροι ήταν εκεί, στις θέσεις τους στα εξωτερικά ιατρεία. Το ίδιο και οι γύφτοι -συγγνώμη, αθίγγανοι είναι η κιριλέ ονομασία τους. Δύο από τις κλασικές ομάδες ανθρώπων που συνωστίζονται στα νοσοκομεία. Η μυρωδιά η ίδια: αυτή η αρρωστίλα που κυκλοφορεί και σε κάνει να διερωτάσαι πόσοι άνθρωποι υποφέρουν εκεί μέσα. Και οι γλυκές νεαρές νοσοκόμες είναι ακόμα εκεί: γαληνεύουν το μάτι και σε κάνουν για λίγο να ξεφεύγεις από την αλγεινή πραγματικότητα.

Εκείνο που άλλαξε είναι η διαδικασία εξέτασης. Ανεβαίνω όλος χαρά στον όροφο για να βγάλω την ακτινογραφία και μου λέει η ευγενική κυρία ότι πρέπει να φέρω ένα χαρτί από το ισόγειο. Στο ισόγειο έγραφε "Γραφείο Είσπραξης Νοσηλείων" και η ουρά ήταν αρκετά μεγάλη. Είπα: "Όπα, εδώ είμαστε!". Είχα ξεχάσει ότι πλέον για οτιδήποτε κάνεις στα δημόσια νοσοκομεία πρέπει να πληρώσεις ταρίφα 5 ευρώ! Σαν τα ταξί ρε παιδάκι μου, και μάλιστα για μεγάλη διαδρομή...

Στην ουρά περίμεναν -άλλοι υπομονετικά, άλλοι όχι- παππούδες, γιαγιάδες, μια έγγυος και λίγοι νέοι. Εννοείται πως δουλεύε μονάχα ένα ταμείο, ενώ στα απέναντι γραφεία έπιναν αραχτοί τον καφέ τους πέντε-έξι υπάλληλοι περιμένοντας να έρθει κανείς για να ανασκουμπωθούν λιγάκι. Νέα μέτρα, παλιές νοοτροπίες...

Άκουσα τα παράπονα των ανθρώπων γύρω μου. Ο ένας έλεγε "Τι πράγματα είναι αυτά; Στην αρχή δίναμε 3 ευρώ, τώρα ανέβηκε στα 5!". Μια γιαγιά παραπονιόταν ότι είχε κλείσει ραντεβού για την Παρασκευή, πήγε, πλήρωσε 5 ευρώ και την είπε ο γιατρός "Έλα τη Δευτέρα". Εννοείται πως ήταν στην ουρά για να ξαναπληρώσει. Φράσεις όπως "Γαμώ την Ελλάδα μου" ή "γαμώ την Παναχαϊκή μου" έδιναν και έπαιρναν. Λογικό είναι. Άντε εγώ ως νεότερος έχω την υπομονή να κάτσω και λίγο παραπάνω στην ουρά. Τους γέρους τι να τους πεις; Που έχουν περάσει μεγάλο μέρος της ζωής τους στις ουρές του δημοσίου!

Τελικά, αφού έβγαλα την ακτινογραφία απόλυσης, έφυγα με μια μπόλικη δόση μελαγχολίας από το νοσοκομείο. Αναρωτιέμαι σε ποιο σημείο σκοπεύουν να φτάσουν την οργή των απλών πολιτών. Τα όρια της αντοχής μας στερεύουν. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια...

ΥΓ: Τουλάχιστον, δεν πλήρωσα το πεντάευρω. Η μαμά πατρίδα προσέχει τα παιδιά της! Προς το παρόν...

Καλή χρονιά στην Ελλάδα μας…

…η οποία δεν θα είναι ξανά όπως τη γνωρίζαμε! Όπως καταγγέλλει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών -με την προ μηνός ανακοίνωσή του-, η χώρα μας παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα στη σύμβαση με τους δανειστές της.

Πόσο περήφανοι είναι οι ηγέτες αυτού του κράτους, που υπέγραψαν το μνημόνιο, ώστε να χορεύουν αμέριμνοι ζεϊμπέκικο στην αυγή του δυσκολότερου έτους για τους Έλληνες;

ΥΓ: Το παρόν σχόλιο μαζί με τη φωτογραφία δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Μακεδονική" (4-1-2011).

Ευχές!

Το 2011 αναμένεται να είναι μια δύσκολη χρονιά. Μπορούμε να την κάνουμε ευκολότερη αν θέλουμε. Ας μην ανεχτούμε άλλο: να μας κυβερνούν δοσίλογοι -με όλη τη σημασία της λέξης- πολιτικοί, να μας παραπλανούν αργυρώνητοι δημοσιογράφοι, να καπηλεύονται την εργατιά προδότες συνδικαλιστές, να χαληναγωγείται η νεολαία από φασιστοειδή αναρχικά στοιχεία (ναι, είναι οξύμωρο αλλά συμβαίνει!)...

Αν δεν ανεχτούμε όλα τα παραπάνω, στο χέρι μας είναι το 2011 να γίνει μια καλύτερη χρονιά!

Και λίγες ταπεινές ευχές για το τέλος, όπως τις είχε γράψει ο Ν. Δήμου στην αυγή του 1974 και στη δύση της δικτατορίας. Το μήνυμά τους είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.

Είθε

ο νέος χρόνος

να μας φέρει

λιγότερα

λιγότερο πόνο σε αυτούς που πονούν,

λιγότερο μίσος σε αυτούς που μάχονται,

λιγότερη στέρηση σε όσους στερούνται,

λιγότερο πόλεμο, λιγότερο θάνατο,

λιγότερη καταπίεση, λιγότερη εκμετάλλευση,

λιγότερη δυστυχία και λιγότερη οδύνη.

Κι αν τύχει και φέρει μαζί

λιγότερη αφθονία και λιγότερη απόλαυση

λιγότερο πλούτο και λιγότερη καλοπέραση

Ίσως τότε μας χαρίσει

λιγότερη ελαφρομυαλιά και λιγότερη σπατάλη

λιγότερη επιπολαιότητα

και λιγότερη αυθάδεια.

Ίσως τα λιγότερα

είναι περισσότερα…