Για να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, αφού πέρασα όλα τα απαιτούμενα μαθήματα στη Νομική της Θεσσαλονίκης, ορκίστηκα στα τέλη Μαρτίου μαζί με καμιά κατοσταριά συναδέλφους - ανάμεσά τους και κάποιοι καλοί φίλοι. Η τελετή της ορκωμοσίας ήταν, όπως όλες οι ορκωμοσίες στα ελληνικά πανεπιστήμια, ανούσια και χωρίς κανένα κύρος. (Το μοναδικό πράγμα που θύμιζε ότι πρόκειται για ακαδημαϊκή τελετή ήταν οι τήβεννοι, τους οποίους μας υποχρέωσαν να φορέσουμε. Έτσι, πήγε άδικος ο κόπος και το χρήμα που σπατάλησαν οι περισσότεροι απόφοιτοι και δη οι γυναίκες, σε ακριβά λαμέ ρούχα, στρασάκια, δαντέλες, φιογκάκια κτλ.).
Για ποιο λόγο και σε τι ορκιζόμαστε; Να είμαστε σωστοί επαγγελματίες; Ή, αν πρόκειται να διαπράξουμε κάποιο ατόπημα, να θυμόμαστε τον όρκο μας και να μην το κάνουμε; Αστεία πράγματα... Αν είχε κάποια σημασία η ορκωμοσία, και η κάθε δόση όρκου, τότε οι γιατροί δεν θα έπαιρναν φακελάκια, οι βουλευτές δεν θα έλεγαν ψέματα και οι ψευδομάρτυρες δεν θα υπήρχαν!
Ο μόνος λόγος που με έκανε να χαρώ στην ορκωμοσία μου ήταν η χαρά που πήραν οι δικοί μου άνθρωποι - γονείς, αδερφός, γιαγιά. Ένιωσαν, έστω και για λίγο, δικαιωμένοι για τους κόπους τους. "Επιστήμονας, ο άνθρωπος!"...
Πιο ωραίο ήταν το πάρτι ορκωμοσίας την ίδια βραδιά. Τα δύο τραπεζάκια του "Θερμαϊκού" είχαν γεμίσει με τις χαρούμενες φάτσες των φίλων μου, όπως σιγά-σιγά γέμιζε ο οργανισμός μας με αλκοόλ. Φωτογραφίες με χαμόγελα και όχι στημένες σαν εκείνες που μας τραβούσαν όλο το πρωί κουραστικοί φωτογράφοι. Την καημένη τη σερβιτόρα, την είχα πρήξει εκείνο το βράδυ με τις συνεχείς παραγγελίες. Πάλι καλά με αντιμετώπιζε πάντα με χαμόγελο! Το παρεάκι διέλυσε μετά και κατέληξε αποδεκατισμένο στο "Zenit" για να χορέψει. Από εκεί και μετά η μνήμη ασθενεί.
Και μετά την αποφοίτηση από τη σχολή, τι είχε σειρά; Η κατάταξη στον περήφανο ελληνικό στρατό. Πρώτη μέρα στη Λαμία φουλ ψαρωμένος. Μετά συνηθίζεις να βλέπεις μόνο χακί γύρω σου, να τρως μαζί με άλλους 500 άνδρες, να περιμένεις στην ουρά για να κάνεις μπάνιο. Με το ξύρισμα και το... άλλο δεν είχα πρόβλημα. Όποιος έχει πάει για κάμπινγκ και ειδικότερα στη Σαμοθράκη δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Μετά από δύο εβδομάδες-πρόβα η ώρα της ορκωμοσίας. Αυτή τη φορά "να φυλάττω πίστην εις την πατρίδαν". Οι γονείς πάλι εκεί, να καμαρώσουν το σπλάχνο τους. Πού να ξέρανε ότι η θητεία δεν είναι αμάν και τι.
Μετά ήρθαν τα όπλα, οι σκοπιές και όλα τα συναφή. Το μόνο που άξιζε στο κέντρο εκπαίδευσης ήταν οι βολές που ρίχναμε (να και κάτι χρήσιμο!) και οι έξοδοι που είχαμε στην πόλη της Λαμίας. Στη συνέχεια, ήρθε η μετάθεση. Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα. Ήρθα κοντά στον τόπο μου. Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει και πολύ ο τρόπος ζωής. Η ρουτίνα του στρατού παραλύει κάθε όρεξη για δουλειά, πόσω μάλλον για γράψιμο. Τώρα που φτάνω στα τελειώματα κάτι ξαναζωντανεύει μέσα μου. Και γι' αυτό το πήρα απόφαση να γράψω μετά από τόσο καιρό...
ΥΓ: Για τις τρομακτικές αλλαγές που έγιναν και γίνονται στη χώρα μας, δεν έχω να πω και πολλά. Το πόσο στημένα είναι τα πράγματα γύρω νομίζω πως είναι ολοφάνερο...
