Φωτιά: το μεγαλύτερο κακό...

"Πυρ, γυνή και θάλασσα", είχε πει κάποιος σοφός, ότι είναι οι τρεις μεγαλύτερες συμφορές που μπορούν να σε βρουν. Τα δύο τελευταία τα είχα δοκιμάσει ως τώρα. Σήμερα, πήρα και μια γεύση από το πρώτο. Και κατέληξα πως είναι μάλλον το χειρότερο απ' όλα!

Μέρα-μεσημέρι πήραν φωτιά κάτι εγκαταλελειμμένα σπίτια, περίπου 20 μέτρα μακριά από το δικό μου. Η μυρωδιά με έκανε να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να κοιτάξω από το παράθυρο. Ήταν και μουντός-βροχερός ο καιρός... Οι καπνοί κατέβαιναν με μανία! Έβαλα ένα αδιάβροχο στα γρήγορα και πετάχτηκα έξω από τη μικρή πολυκατοικία που μένω. Ακριβώς έξω από την εξώπορτά της, βρίσκω τρια παιδάκια λαχανιασμένα, που μου ζήτησαν να τα αφήσω να μπουν λίγο μέσα στην πολυκατοικία, για να πάρουν καμιά ανάσα. Η καπνίλα ήταν αποπνικτική. Και όσο πήγαινε, η κατάσταση γινόταν ολοένα και χειρότερη!

Πήγα να δω από κοντά τι συνέβαινε, καθώς είχε μαζευτεί και κόσμος από τα πιο κοντινά -στη φωτιά- σπίτια. Πράγματι, είχε αρπάξει φωτιά ένα νεοκλασικό κτίριο (δεν ξέρω για ποιο λόγο), που το είδα να καταρρέει μπροστά στα μάτια μου. Η πυρκαγιά μεταφέρθηκε και σε κάποια διπλανά εγκαταλελειμμένα σπίτια. Η πυροσβεστική ήρθε γρήγορα, αλλά είχε πρόβλημα με τις μάνικες, αφού η περιοχή είναι πυκνοκατοικημένη και με μικρά στενάκια. Επομένως, δεν μπόρεσαν να σωθούν αυτά τα κτίσματα.

Ωστόσο, οι πυροσβέστες πρόλαβαν την επέκταση της φωτιάς στα υπόλοιπα τριγύρω σπίτια. Ομολογώ πως δεν τους είχα και πολύ σε εκτίμηση (τεμπέληδες, πρώτοι στο τάβλι και στο φραπέ είναι κάποια από τα στερεότυπα που τους ακολουθούν). Όμως, σήμερα άλλαξα γνώμη. Οι άνθρωποι είναι πραγματικοί ήρωες. Και τίποτε λιγότερο...

ΥΓ: Ξέχασα να αναφέρω πως ένα από τα πιτσιρίκια που συνάντησα, με ρώτησε αν καιγόταν το σπίτι μου -που ήταν πραγματικά πολύ κοντά στη φωτιά- τι θα έκανα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Η απόγνωση που νιώθεις βλέποντας δίπλα σου την πυρκαγιά είναι ανεπανάληπτη. Πού να βρεις καθαρό μυαλό για να ιεραρχήσεις τα πιο πολύτιμα αντικείμενά σου!

Η ζωή (μου) στην Αθήνα

Έκατσα για ένα μήνα (Ιούλιο) στην Αθήνα συνδυάζοντας δουλειά και διακοπές, και εδώ καταγράφω τις εντυπώσεις μου-σχόλια για την πρωτεύουσα, τη σχέση της με τη ζωή στη Θεσσαλονίκη και την επαρχία, τις πολλές διαφορές, τα συν και τα πλην.

1. Πρώτη και κυριότερη σκέψη: ο κόσμος εδώ πέρα έχει γίνει πολύ ανεκτικός. Δεν ασχολείται και πολύ με το τι συμβαίνει γύρω του. Μπορεί δίπλα να γίνεται φόνος, για παράδειγμα, κι εσύ να μην κάνεις τίποτα. Επειδή δεν ξέρεις τον διπλανό σου. "Και πού να μπλέκεσαι τώρα;"!

Ήμουν για ποτό σε κάποιον πεζόδρομο του Θησείου, ένα βράδυ, με ένα φίλο, ο οποίος μεγάλωσε στην Αθήνα (κατάγεται από τη Μάνη). Η καρέκλα του ήταν στο πλακόστρωτο, αλλά επρόκειτο για πεζόδρομο, οπότε μόνο κάποια μηχανάκια περνούσαν ή κάτοικοι της περιοχής με τα Ι.Χ. τους. Σε κάποια στιγμή ξεπροβάλλει ένα τεράστιο τζιπ, που θέλει να περάσει, και ο οδηγός μιλά επιθετικά στο φίλο μου λέγοντας κάτι του στιλ: "Κάνε λίγο πιο μέσα, ρε φίλε!", αντί να του ζητήσει πιο ευγενικά να μαζευτεί λιγάκι. Εγώ, τότε, σκέφτηκα ότι κάτι θα του ανταπαντήσει ο "δικός μου", καθώς είναι και γεροδεμένος, είναι και Μανιάτης. Και όμως όχι! Έκανε λίγο μπροστά την καρέκλα του και... τσιμουδιά! Μετά του έκανα την παρατήρηση ότι "έχετε γίνει πολύ ανεκτικοί εδώ κάτω", καθώς ένα τέτοιο σκηνικό στην επαρχία -ακόμα και στη Θεσσαλονίκη- θα ήταν ένας καλός λόγος για (έστω μικρο)φασαρία. Και με αποστομώνει λέγοντας: "Στην Αθήνα, αν ασχολείσαι για πέντε λεπτά με τον κάθε μαλάκα, πάει... Την έχασες τη μέρα σου!".

2. Δεύτερο συμπέρασμα: η Αθήνα έχει πλέον "χοντρό" πρόβλημα με τους μετανάστες. Και σύντομα, ίσως, τα πράγματα να χειροτερεύσουν.

Φτάνοντας με το τρένο στο Σταθμό Λαρίσης, πήρα ταξί για να πάω στον Ευαγγελισμό - εκεί κοντά έμενα. Ο ταξιτζής, εννοείται, "φόρτωσε" τέσσερα άτομα στο αυτοκίνητο! Οι δύο κατέβαιναν στην Ομόνοια, πλατεία Αγίου Κωνσταντίνου ή κάπως έτσι. Είχα, λοιπόν, την ευκαιρία να δω τους εκατοντάδες μετανάστες της περιοχής. Περάσαμε από το παλιό Εφετείο, όπου στοιβιάζονται και προσπαθούν να επιβιώσουν, ο ένας πάνω στον άλλον. Σε μια στροφή, ο ταρίφας δεν μπόρεσε να στρίψει, γιατί 5-6 αλλοδαποί έψαχναν για φαγητό, ρούχα (δεν ξέρω για τι άλλο) σε έναν κάδο απορριμμάτων! Αυτή η σκηνή ήταν αφορμή για να μονολογήσει: "Θα πατήσω και κανέναν, και θα με τρέχουνε κι από πάνω!".

Γενικά, η κατάσταση από Ομόνοια και κάτω (στον περίφημο Άγιο Παντελεήμονα, στη Βικτώρια, κτλ.) είναι αφόρητη. Ο πατέρας μου με είχε προειδοποιήσει: "Ομόνοια, ούτε να το σκέφτεσαι! Δεν έχει και τίποτε αξιόλογο να δεις". Δίκιο είχε. Ούτε που πήγα. Δεν πιστεύω ότι οι μετανάστες είναι εγκληματίες. Απλά δεν ξέρεις πώς θα συμπεριφερθεί κάποιος που παλεύει κάθε μέρα για να ζήσει.

3. Για να ζήσεις στην πρωτεύουσα, θα πρέπει καταρχήν να συμβιβαστείς με ένα... απλό γεγονός: ότι κάθε μέρα θα σπαταλάς περίπου 2 ώρες τής ημέρας σου(!) στις μετακινήσεις. Όσοι έχουν μεγαλώσει -ή έστω ζήσει αρκετά χρόνια εκεί- λένε πως έχουν συνηθίσει μ' αυτή την κατάσταση. Ειδικά, τώρα με το μετρό, ποιος στη χάρη τους;!

Αλλά για εμάς, που μεγαλώσαμε αλλιώς, είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε κάτι τέτοιο. Στο μυαλό μας έχουμε ότι σε πέντε -άντε δέκα- λεπτά από το σπίτι, θα βρεθούμε στη δουλειά μας, θα συναντηθούμε με τα φιλαράκια μας για καφέ, θα πάμε στο πανεπιστήμιο (όταν μιλάμε για τη Θεσσαλονίκη). Στην Αθήνα πρέπει να "προγραμματίσεις ραντεβού" για καφέ στο Σύνταγμα, κανένα δίωρο πριν, ειδικά αν μένεις Καλλιθέα και ο φίλος σου Γαλάτσι, για παράδειγμα. Αδιανόητα πράγματα για έναν επαρχιώτη, σαν εμένα...

Βέβαια, τώρα με το μετρό κάπως βελτιώθηκαν τα πράγματα. Γιατί αν είναι να πάρεις ταξί, και θα βγεις... γδαρμένος και εκνευρισμένος από το μποτιλιάρισμα και από το σπαστικό ύφος του ταρίφα.

4. Η "καλή ζωή": τα θετικά της Αθήνας είναι πολλά, όμως. Πρώτα-πρώτα, η πληθώρα επιλογών που έχεις να κάνεις για να βγεις, να πιεις καφέ (σημαντικό για έναν Θεσσαλονικιό!), να ψωνίσεις και να περάσεις καλά. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς στις εξόδους σου με τίποτε. Έχει χίλια-δυό μέρη να πας, για κάθε γούστο.

Ειδικά για μένα, που έχω πήξει με τα δήθεν-κιριλέ ελληνάδικα στη συμπρωτεύουσα, μου φάνηκε παράδεισος εκεί κάτω. Ακομπλεξάριστα μαγαζιά, με φιλικούς σερβιτόρους και μη-σνομπ πελάτες! Ακριβώς τα αντίθετα με τη Θεσσαλονίκη...

5. Κύριο πλεονέκτημα: μεγάλη διαφορά παρατήρησα και στον ύπνο(!) μου, όσο βρέθηκα στην Αθήνα. Είχα ακούσει ότι έχει το καλύτερο κλίμα, αλλά τώρα κατάλαβα τι σημαίνει αυτό. Την πρώτη κιόλας νύχτα, βγήκα έξω με ένα φίλο μου -για να με ξεναγήσει-, γυρίσαμε κατά τις 2 στο σπίτι και το επόμενο πρωί έπρεπε να είμαι (πρώτη μέρα) στη δουλειά γύρω στις 8.30. Ξύπνησα, λοιπόν, κατά τις 7, κύριος, χωρίς βαρύ κεφάλι, όπως συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη λόγω της υγρασίας, και με ένα γρήγορο καφέ στο χέρι, ήμουν και συνεπής και ευδιάθετος!

Αντίθετα, εδώ πέρα, για να ξυπνήσω στις 8, βάζω το ξυπνητήρι να χτυπάει από τις 6.40 το πρωί. Μετά από κάποιες... αναβολές, σηκώνομαι και πίνω συχνά έναν ελληνικό για ν' ανοίξει το μάτι. Έλα, όμως, που το μάτι δεν ανοίγει τόσο εύκολα, και χρειάζεσαι και δεύτερο καφέ - συνήθως, φραπέ. Τότε κάτι γίνεται! Τελοσπάντων, το συμπέρασμα είναι ότι με 4-5 ωρίτσες ύπνο είσαι μια χαρά στην Αθήνα, ενώ στη Θεσσαλονίκη καθημερινά το πάπλωμα γίνεται ολοένα και βαρύτερο!

Με ρωτάνε αν θα μπορούσα να ζήσω στην Αθήνα. Δεν έχω απάντηση ακόμη. Ελπίζω σύντομα -όταν και θα χρειαστεί να πάρω κάποια σοβαρή απόφαση- να τη βρω! Γιατί, ίσως, να πρόκειται για απόφαση ζωής...

Πάμε γι' άλλα...

Κάηκε ο σκληρός δίσκος. Χαμένα τόσα αρχεία: κείμενα, mp3, ταινίες... Σώθηκαν ευτυχώς κάποια. Χαμένος τόσος κόπος. Τεχνολογία σού λέει... Δεν πειράζει, πάμε γι' άλλα. Άλλα gb's περιμένουν να γεμίσουν.

Το θετικό της υπόθεσης; Χάλασε ο σκληρός, αφορμή για νέο "κουτί". Δηλαδή νέο pc! Ήταν αρκετά τα 4-και-βάλε χρόνια που πέρασα μ' αυτόν τον υπολογιστή. Μοιάζουν σχεδόν με τεχνολογικό αιώνα!

Τώρα συνηθίζω τα τερτίπια του καινούριου. Windows Vista λέει... Αναγκαίο κακό(;), λέω εγώ. Όλα είναι θέμα συνήθειας. Όπως και το πόσο καθυστερούν ν' ανοίξουν τα Vista. Προλαβαίνεις να κάνεις καφέ, ακόμα και ελληνικό! Ίσως και κανένα γρήγορο ντουζάκι!

Τελοσπάντων, downloading, blogging, torrentz, παίρνουν σειρά, σιγά-σιγά. Πάμε γι' άλλα, λοιπόν...

Επί τη ονομαστική μου εορτή

Δημήτρη έχουμε πρόβλημα...

του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Αγιος Δημήτριος αντιμετωπίζει σαφές πρόβλημα με τη δημόσια εικόνα του. Πολύ συχνά απεικονίζεται έφιππος, όπως ο ανταγωνιστής του, ο Γεώργιος, φέρει λόγχη, αλλά δεν αντιμετωπίζει κάποιο θηρίο. Εκ των πραγμάτων η σύγχυση πρέπει να δημιουργεί πλήθος προβλημάτων, όπως η λάθος κατανομή προσευχών και ταμάτων προς όφελος του Αγίου Γεωργίου. Επίσης μια ματιά στις κατά τόπους ναοδομίες θα σας πείσει ότι στη Μονόπολη των αγίων, ο Γεώργιος υπερτερεί συντριπτικά έναντι του Δημητρίου, έχοντας καταλάβει πολλά περισσότερα από τα διαθέσιμα, για ανέγερση ναών, τετράγωνα. Σήμερα οι εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου είναι περισσότερες και από τα βίντεο κλαμπ. Στο μέλλον μόνο τα Starbucks θα διαθέτουν μεγαλύτερο δίκτυο, αλλά, πάντα θα υστερούν ως προς τα έσοδα.

Και όμως, οι δύο άγιοι, ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία, ως στελέχη του ρωμαϊκού στρατού. Ωστόσο η επίδοση του Γεωργίου στα κρίσιμα projects ήταν καταλυτική ως προς το τελικό αποτέλεσμα. Είναι πλέον πασίδηλο ότι η περίπτωση του αποτελεί case study στα εξαγνιστήρια ψυχών. Ο Δημήτριος προβάλλεται ως παράδειγμα προς αποφυγή, όπως η Pepsi Cola απέναντι στην Coca Cola.

Ο Δημήτριος γιορτάζει. Καλό θα είναι να αποφύγει τις θορυβώδεις κωδωνοκρουσίες και τα πανηγύρια. Ας αναλύσει τα λάθη του, καταστρώνοντας σχέδια για το μέλλον. Τα πράγματα μόνο εύκολα δεν είναι. Εκτός των άλλων, ο Γεώργιος έχει εξάγει ένα άκρως πετυχημένο brand στις αγορές της Δύσης. Σκεφτείτε πόσους George γνωρίζετε και πόσους Dimitri. Οι George είναι πετυχημένοι σταρ, οι Dimitri είναι πρώην μέλη του ΚΚΣΕ. Που πάμε έτσι ρε Μήτσο; Συγγνώμη για το ύφος, αλλά, ως Σαλονικός, είμαι με το μέρος σου. Και επειδή εορτάζει και η πόλη μας, είναι μια καλή ευκαιρία να τα πούμε.

Ο Δημήτρης, λοιπόν, ξεκίνησε ως φαβορί την κούρσα. Στα 22 του ήταν χίλιαρχος του ρωμαϊκού στρατού, είχε μόρφωση και επαφές. Γρήγορα συγκρότησε μία χριστιανική φράξια και άρχισε τη στρατολόγηση μελών. Ακριβώς το ίδιο έκανε και ο Γιώργος, μόνο που αυτός έκανε καλύτερο casting, απευθύνθηκε απ΄ ευθείας σε πραιτοριανούς. Ο Δημήτριος είναι στη Θεσσαλονίκη, ο Γεώργιος κάπου στην Αρμενία, ούτε καν η Εγνατία Οδός δεν έφτανε μέχρι εκεί. Συνελήφθησαν και οι δύο. Και εδώ, Μήτσο, φαίνεται η διαφορά του παίκτη, η στρατηγική και η κλάση του ανθρώπου που έχει γεννηθεί για να γίνει άγιος-φίρμα.

Ο Δημήτριος ήταν πίσω από τα κάγκελα σε μία αρένα και εμψύχωνε κάποιο Νέστωρ να κερδίσει στη μονομαχία. Ενδιαφέρον εύρημα, αλλά, απευθύνεται μόνο στο φίλαθλο κοινό. Εκ πρώτης όψεως καλά έκανε. Είμαστε στη Θεσσαλονίκη, ξέρουμε ότι στην πόλη θα γεννηθούν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του ΠΑΟΚ, πολύ σωστά ενθαρρύνουμε το Νέστωρ. Αποτέλεσμα; Μας θανάτωσαν με λόγχη. Ενας αδιάφορος, σχεδόν ήσυχος θάνατος, ένα κατ’ ευφημισμόν μαρτύριο που χρειάστηκε αρκετή επικοινωνιακή ενίσχυση από τα τοπικά μέσα. Διότι, Δημήτρη μου, το να θανατωθείς τότε από λόγχη, είναι σα να πεθαίνεις σήμερα από τροχαίο. Πρόσεξε, τώρα, τι έκανε ο ανταγωνισμός.

Ο Γιώργος ήταν, όντως, πονηρός και κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των ουρανών με ένα ανεπανάληπτο θέαμα. Για αρκετές ημέρες έτρωγε μόνο ξύλο, ούτε φαΐ, ούτε νερό. Μετά, με τη χρήση ενός ειδικού μηχανήματος, μία σειρά από μαχαίρια έσκιζε τις σάρκες του. Κατάλαβες Μήτσο; Αυτά που κάνει σήμερα ο Copperfield, τα είχε παρουσιάσει πρώτος ο Γιώργος. Και δεν σταμάτησε εκεί. Τον έριξαν σε λάκκο με ασβέστη και το θηρίο επέζησε. Στη συνέχεια βάδισε φορώντας μεταλλικά πυρακτωμένα παπούτσια. Ποια επιτροπή Αγίων Πατέρων θα έμενε απαθής μετά από αυτό; Στο τέλος αποκεφαλίστηκε, ησύχασε και άρχισε να εισπράττει. Σήμερα ούτε ο ίδιος δεν ξέρει σε πόσεις πόλεις είναι πολιούχος, ελέγχει τη Γεωργία ως χώρα, τη Georgia ως πολιτεία των ΗΠΑ, και το Saint George Lecabettus. Εσύ, Δημήτρη μου, έχεις τη Θεσσαλονίκη, άντε και την ιερά μητρόπολη Δημητριάδος που ανέδειξε τον Χριστόδουλο. Τα θεωρείς επιτυχία όλα αυτά; Πήγες και συνέδεσες τη γιορτή σου με μία εθνική επέτειο, ενώ ο άλλος πήγε και κόλλησε δίπλα στο Πάσχα. Εσύ έχεις υπό την προστασία σου, Μήτσο, τους Παοκτσήδες, αυτός έχει όλους τους γύφτους ανά τον κόσμο, με φωτεινή εξαίρεση τον υπογράφοντα.

Δημήτρη, όλα αυτά ήθελα να τα πω προς την πόλη μας, αλλά πιστεύω ότι είναι πιθανότερο να με ακούσεις εσύ, παρά εκείνη. Το ξέρω ότι δεν θέλεις να απαντήσεις, πως κλείνεις μάτια και αυτιά από ντροπή. Αλλά θα με θυμηθείς σε μερικά χρόνια, όταν σου πάρει τη δουλειά ο Ψωμιάδης.

ΥΓ: Δημοσιεύτηκε στο site www.protagon.gr την 26-10-2009.

Reworks 2009

Πήγα -και φέτος- στο καλύτερο dance festival της χώρας, το Reworks, στη Βίλκα. Αυτή τη χρονιά η προσμονή ήταν μεγάλη, γιατί μεγάλα ήταν και τα ονόματα...

Πρώτα-πρώτα, την Παρασκευή, ο κόσμος είχε μαζευτεί από νωρίς για ν' ακούσει τον Parov Stelar και τη μπάντα του. Οι Αυστριακοί έδωσαν ένα φοβερό show και μας έκαναν να χορεύουμε στους electro funky ήχους τους. Τις κλασικές πλέον επιτυχίες (Chambermaid swing, Homesick, Love, On my way now, Libella swing) συνόδευσαν αρκετά ενδιαφέροντα κομμάτια από το νέο δίσκο, με τίτλο Coco! Ήταν ό,τι πρέπει για να ζεσταθούμε, μια και ο καιρός ήταν... μουντός, ενώ οι μπίρες ήταν λίγες - όσες μπόρεσαν να χωρέσουν στην τσάντα μιας φίλης!

Στη συνέχεια, όλος ο λαός άρχισε να πηγαίνει προς τα άλλα stages, όπου ήδη dj's έπαιζαν τα setάκια τους... Στο κύριο stage, όπου θα ακολουθούσε το main event της βραδιάς -λέγε με Sven Vath-, βρήκαμε μια ωραία θέση για ν' ακούσουμε την Καναδέζα Heidi. Έπαιξε αρκετά καλά και έκανε τον κόσμο να χορέψει αβίαστα, έτσι για warm-up στο μεγάλο όνομα. Όσο έφτανε η ώρα, πέρασε από μπροστά μου ένας τύπος με καπελάκι. Με τη μία, κατάλαβα ότι ήταν ο Sven Vath που ετοιμαζόταν ν' ανέβει στα decks, και τον σκούντηξα στην πλάτη. Φυσικά, εκείνος -σωστή ντίβα- ούτε που γύρισε να χαιρετήσει ("άμα γυρνάω στον κάθε μαλάκα, δεν θ' ανέβω πάνω πότε!", σίγουρα θα έχει σκεφτεί...).

Τελευταίο κομμάτι της Heidi: Depeche Mode - Behind the wheel, αφιερωμένο στον ίδιο το Γερμανό, που ετοιμαζόταν να μας αναλάβει. Το set που διήρκησε, όπως ήταν προγραμματισμένο 3,5 ώρες (2.30-6.00), είχε συνεχώς ανοδική "πορεία". Σιγά-σιγά, ανέβαζε τους ρυθμούς παίζοντας την αγαπημένη του παλιά techno. Τους ήχους με τους οποίους μάθαμε ν' αγαπάμε την ηλεκτρονική μουσική. Όπως λέμε, ο τύπος τα 'σπασε! Απέδειξε γιατί είναι ένας από τους πρωτοπόρους και ένας από τους καλύτερους dj's όλων των εποχών. Όπως χαρακτηριστικά μου είπε ο μεγαλύτερος αδερφός μου, "όταν ο Sven Vath ήταν διάσημος dj, δεν υπήρχε η λέξη dj". Έκλεισε το set με ένα έπος βραζιλιάνικο...

Μετά από τόσες ώρες "χτύπημα", έφυγα για να επανέλθω την επόμενη (Σάββατο). Ο κόσμος ήταν πολύ παραπάνω στο αίθριο, όπου γίνονται οι live εμφανίσεις. Σήμερα, το όνομα ήταν μεγαλύτερο -από Parov Stelar band-: Stereo MC's! Ένας από τους καλύτερους live performers, εδώ και καμιά εικοσαριά χρόνια, o Rob Birch ξεσήκωσε το πλήθος! Αεικίνητος, δεν σταμάτησε να χορεύει και να ραπάρει, μαζί με τις δύο μαύρες κουκλάρες στα φωνητικά, τα έδωσαν όλα. Connected, Step it up, Deep down and dirty, Runnin', Creation είναι μόνο κάποιες από τις επιτυχίες τους. Πραγματικά, τέλεια συναυλία!

Τέλος, παρόλη την κούραση από τους Stereo MC's, μπόρεσα και άκουσα τον Ισραηλινό Shlomi Aber, που ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ωραίες progressive μουσικές, απευθείας από το Τελ Αβίβ.

Ξενέρωσα -όπως και πολύς κόσμος- από την απουσία του Paul Kalkbrenner. H μόνη αρνητική στιγμή του festival (άντε και η απουσία του Dennis Ferrer την Παρασκευή, αλλά τότε είχε Sven Vath!).

Συνολικά, ήταν ένα πραγματικά τέλειο festival για εμάς τους λάτρεις της electro. Κι ας μαλώσαμε λιγάκι με την παρέα, δεν πειράζει... Cheers, mates!

ΥΓ: Όλα τα links είναι βιντεάκια από το Reworks. Καλή διασκέδαση!

Επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης

Αφού βρέθηκα στην Αθήνα αυτή την περίοδο, δεν θα μπορούσα να μην επισκεφτώ το Μουσείο της Ακρόπολης. Μαζί με τους εκατοντάδες τουρίστες, περπάτησα τον περίφημο πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου για να φτάσω στον -πράγματι- επιβλητικό χώρο του Μουσείου. Δεν έχω άποψη για το πενιχρό εισιτήριο του ενός ευρώ.

Άλλοι λένε ότι δεν θα έπρεπε να πληρώνουμε καθόλου, άλλοι ότι θα έπρεπε να είναι ακριβότερο το εισιτήριο (κοτζάμ μνημεία θα δεις, πλήρωσε!), άλλοι -πιο ακραίοι- υποστηρίζουν ότι μόνο οι Έλληνες πολίτες δεν θα έπρεπε να πληρώνουν (ως γνήσια τέκνα της αρχαίας Ελλάδας). Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μάλλον είναι σωστή η επιλογή του συμβολικού εισιτηρίου.

Στο ισόγειο του Μουσείου υπάρχουν διάφορα εκθέματα, ανάμεσα στα οποία εντύπωση μου έκαναν τα μυροδοχεία (δηλαδή οι κολόνιες της αρχαιότητας), τα αλατοδοχεία(!). Καταπληκτική είναι η αίσθηση να περπατάς πάνω στο γυάλινο-διάφανο πάτωμα και από κάτω να βλέπεις διάφορα αρχαία. Στη συνέχεια, οδηγείσαι προς τον πρώτο όροφο προχωρώντας σε μια ανηφόρα με μικρή αλλά εμφανή κλίση, πράγματι πρωτότυπο τέχνασμα.

Στον πρώτο όροφο υπάρχουν πάρα πολλά αγάλματα, προερχόμενα από διάφορες εποχές, αλλά τα βλέμματα πέφτουν "αναγκαστικά" στις πέντε Καρυάτιδες, που σε άριστο σχηματισμό περιμένουν τη φίλη τους να γυρίσει από τη Βρετανία. Λάτρεψα και τα μικρά εδώλια-αγαλματάκια, που δεν είναι παρά παιχνίδια των παιδιών της αρχαιότητας. Σαν τα στρατιωτάκια και τα play-mobile της εποχής μας.

Στο δεύτερο όροφο υπάρχει ειδικός χώρος, όπου προβάλλεται βίντεο σχετικό με την Ακρόπολη. Να πω την αλήθεια, δεν κάθισα να το παρακολουθήσω, καθώς ήθελα πολύ ν' ανέβω στον τρίτο και τελευταίο όροφο. Εκεί, υπάρχει (πλήρης) αναπαράσταση του Ναού του Παρθενώνα: τόσο το αέτωμα του Ναού όσο και η ζωφόρος ξαναζωντανεύουν μπροστά σου και είναι πολύ εντυπωσιακά. Μάλιστα, έχουν στηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι προσανατολισμένα όπως ακριβώς ο ίδιος ο Ναός, τον οποίο μπορεί κανείς να βλέπει από τα τεράστια παράθυρα. Το μόνο που βρίσκεται ανάμεσα στο θεατή και τον Ιερό Βράχο είναι μια πολυκατοικία, όπου βρίσκεται και το σπίτι του μεγάλου Έλληνα συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου (χαλάλι του η θέα!).

Κατεβαίνοντας τίμησα και το εστιατόριο του Μουσείου, που προσφέρει ωραία κρύα πιάτα -και σε πολύ καλές τιμές, (αντίθετα τα αναμνηστικά μού φάνηκαν κάπως ακριβά)- αλλά και ποτά! Έτσι, λύθηκε και η απορία μου γιατί η ανάσα ορισμένων τουριστών μύριζε έντονα αλκοόλ.

Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι στο Μουσείο πέτυχα και το νεοφερμένο αστέρι του Παναθηναϊκού, Τζιμπρίλ Σισέ, ο οποίος σαν καλός τουρίστας -με σαγιονάρες κτλ.- ήρθε να θαυμάσει την αρχαία Αθήνα.

Γενικά, νομίζω ότι καιρός ήταν να αποκτήσει η Ελλάδα έναν τέτοιο χώρο. Παρόλο που κάποιοι φωνακλάδες τουρίστες χαλούν την ηρεμία σου (ευτυχώς, ακούγεται και κανένα σσσσστ!), τίποτε δεν μπορεί να κλέψει τη δόξα από τα εκθέματα. Μιλάνε από μόνα τους!

ΥΓ: Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το επίσημο site του Μουσείου.

"Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;"

Ρωτάει μια μέρα το μικρό παιδάκι τον μπαμπά του: "Μπαμπά, τι είναι η πολιτική;".

Ο πατέρας, που είναι φανερά ικανοποιημένος επειδή ο γιος του δείχνει σημάδια ωρίμανσης, του απαντάει με ένα παράδειγμα:
- Κοίταξε παιδί μου... Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια. Πάρε για παράδειγμα τη δική μας.
Η μαμά είναι σαν την κυβέρνηση, κανονίζει τα πάντα μέσα στο σπίτι.
Εγώ, ο πατέρας, είμαι σαν το μεγάλο κεφάλαιο, στηρίζω την οικονομία του σπιτιού.
Η υπηρέτριά μας είναι σαν την εργατική τάξη, κάνει όλες τις εργασίες που πρέπει να γίνουν.
Εσύ είσαι η κοινή γνώμη που παρατηρεί τα όσα συμβαίνουν γύρω της.
Τέλος, το μωρό που έχουμε σπίτι συμβολίζει το μέλλoν της χώρας.

Σκέψου τα όλα αυτά το βράδυ, και αύριο θα συζητήσουμε για τα συμπεράσματα που έβγαλες, εντάξει;
- Εντάξει μπαμπά, απαντάει ο μικρός, και σκεφτικός πηγαίνει στο κρεβάτι του.

Στη διάρκεια της νύχτας και ενώ σκεφτόταν τα σοφά λόγια του πατέρα, ακούει κλάματα από την κούνια του μωρού. Σηκώνεται πάνω, πλησιάζει την κούνια και βλέπει ότι το μωρό τα έχει "κάνει" πάνω του!
Πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα να το πει στη μητέρα του, ανοίγει την πόρτα και βλέπει μόνη τη μαμά του στο κρεβάτι να κοιμάται. Ο πατέρας άφαντος! Τον πιάνει πανικός!
Από τη μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου υπηρεσίας, ακούει ύποπτους θορύβους... Πλησιάζει, κοιτάει και βλέπει τον πατέρα του με την υπηρέτρια στα "τέσσερα"! Κάγκελο ο πιτσιρίκος!

- "Τι να κάνω;" σκέφτεται... "Να ξυπνήσω τη μαμά; Θα δει τον μπαμπά με την υπηρέτρια. Να διακόψω τον μπαμπά; Ντρέπομαι, και ποιος θα αλλάξει τις πάνες του μωρού;! Εγώ δεν ξέρω να το κάνω...".
Αποφασίζει, λοιπόν να κάνει την "πάπια" και πάει για ύπνο. Το επόμενο μεσημέρι, μετά το φαγητό, λέει ο πατέρας:
- Λοιπόν; Σκέφτηκες, γιε μου, αυτά που σου είπα χθες;
- Ναι, πατέρα, τα σκέφτηκα.
- Και τι συμπέρασμα έβγαλες;

- Όταν η κυβέρνηση κοιμάται,

το μεγάλο κεφάλαιο πηδάει την εργατική τάξη,

η κοινή γνώμη αδιαφορεί,

και το μέλλον της χώρας είναι βυθισμένο στα σκατά!

ΥΓ: Η παραπάνω ιστορία κυκλοφορεί σε mail. Ας σκεφτούμε σε ποια "ομάδα" θα θέλαμε να ανήκουμε; Στην εργατική τάξη (να μας πηδάνε δηλαδή), στην αδιάφορη κοινή γνώμη ή στη νεολαία που δεν έχει μέλλον; Ή μήπως και στις τρεις;!

Αδράνεια ή… «Δράση»;

Την ερχόμενη Κυριακή οι Ευρωπαίοι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες. Οι ευρωεκλογές αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, καθώς διεξάγονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, και ίσως γίνουν αφορμή να εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια για το πολιτικό γίγνεσθαι.

Στο ελληνικό προσκήνιο κυριαρχούν τα σκάνδαλα και τα «παπαγαλάκια» γύρω από αυτά. Είναι προφανές ότι τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας (Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) έχουν απογοητεύσει ακόμα και τον πιο ένθερμο υποστηρικτή τους˙ μόνο κάποιος με παρωπίδες δεν μπορεί να διακρίνει σε ποιο σημείο έχει φτάσει η διαφθορά τους, όπως και η ανικανότητά τους για μια αξιοκρατική -αν μη τι άλλο- διακυβέρνηση του κράτους. Τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν εγκλωβιστεί σε μια «ανέξοδη» αντιπολιτευτική ρητορική, επιθυμώντας να κερδίσουν ψήφο διαμαρτυρίας: ταυτόχρονα, βρίσκονται προσκολλημένα στο αμαρτωλό απώτερο παρελθόν τους (Κ.Κ.Ε.), μαστίζονται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) ή εκφέρουν λαϊκίστικες απόψεις περί ξενοφοβίας (ΛΑ.Ο.Σ.).

Ξεχωριστή μνεία αξίζει να γίνει στους απόλυτους καιροσκόπους, που έγιναν «μόδα» προεκλογικά χάρη στις εταιρίες δημοσκοπήσεων και στην προβολή τους από ορισμένους δήθεν ανεξάρτητους δημοσιογράφους. Οι πρεσβευτές κάθε ανθελληνικής τάσης έρχονται με διάτρητα και ασαφή επιχειρήματα να διεκδικήσουν την ψήφο μας ως «γνήσιοι» εκφραστές της προόδου και με μια χροιά επαναστατικότητας. Η δημοσκοπική άνοδος, όμως, δείχνει να «ξεφουσκώνει» όσο γίνονται γνωστές οι θέσεις του εν λόγω συνδυασμού (Οικολόγοι Πράσινοι) σε διάφορα -εθνικά και κοινωνικά- ζητήματα. Όλα αυτά υπό τον μανδύα της οικολογίας, που πάντα ήταν προσφιλής στα αυτιά των ανθρώπων και τελευταία θεωρείται trendy. Η εκλογή τους, και δη του επικεφαλής του ψηφοδελτίου, μάλλον θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και συνεπώς πρέπει να αποφευχθεί.

Η μόνη ορθολογική λύση που φαντάζει στον ορίζοντα της κάλπης, επομένως, είναι η «Δράση». Παρά τη σκανδαλώδη απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών για την προβολή των νέων κομμάτων (2 λεπτά διαφημιστικού χρόνου έναντι 3.500 λεπτών της Ν.Δ.), έχει διαμορφωθεί ένας πολιτικός πυρήνας από ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικούς χώρους, με ετερόκλητες ιδεολογίες, οι οποίοι αποφάσισαν να αντιδράσουν. Προτείνουν ως λύση την κοινή λογική που λείπει από την πολιτική ζωή του τόπου, όπου επικρατεί το ατομικό συμφέρον και η κομματική λογική. Οι τρεις πυλώνες που συναποτελούν την πολιτική στόχευση της Δράσης είναι ο πολιτισμός, η παιδεία και το περιβάλλον: τρεις θεμελιώδεις τομείς για την ανάκαμψη από την κρίση, στους οποίους η Ελλάδα μπορεί να έχει τα πρωτεία.

Ειδικότερα ως προς τα πρόσωπα, το ευρωψηφοδέλτιο της Δράσης απαρτίζουν -μεταξύ άλλων- δύο πρώην υπουργοί (Μάνος και Κοντογιαννόπουλος), οι οποίοι γνωρίζουν τις παθογένειες των μεγάλων κομμάτων εκ των έσω και μπορούν να συμβάλουν στην ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού. Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι με διάθεση προσφοράς στον τόπο και ρηξικέλευθες απόψεις (Μουτσόπουλος, Τσούκας, Ζώρας, κ.ά.) και επιτυχημένοι επιχειρηματίες-επαγγελματίες (ανάμεσά τους ο γνωστός ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης). Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ειδικά η παρουσία δύο εξαιρετικών προσώπων με ποιοτική λαϊκή απήχηση: ο Γιάννης Μπουτάρης και ο Νίκος Δήμου. Ο πρώτος, για να μη μιλήσουμε για την επιτυχημένη σταδιοδρομία του ως οινολόγος, τα έβαλε με όλο το πολιτικό σύστημα στις δημοτικές εκλογές του 2006 και κατόρθωσε ως ανεξάρτητος υποψήφιος να συγκεντρώσει το 16% των ψήφων στη Θεσσαλονίκη. Ο δεύτερος, εκτός της καριέρας του στη διαφήμιση (εμπνευστής του σλόγκαν «Δεν ξεχνώ» για την Κύπρο), έχει συμβάλει όσο λίγοι στην πνευματική πορεία του τόπου συγγράφοντας περίπου εξήντα βιβλία κάθε λογοτεχνικού είδους -από ποίηση και πεζά μέχρι σάτιρα και μεταφράσεις- με πωλήσεις άνω του μισού εκατομμυρίου αντιτύπων και έχοντας αδιάλειπτη παρουσία τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο πλέον.

Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει, επιτέλους, στην Ελλάδα, ας ξεκινήσουμε με την ψήφο μας. Άλλωστε, το εκλογικό δικαίωμα είναι από τα λίγα γνήσια δημοκρατικά δικαιώματα που μας έχουν απομείνει αναλλοίωτα. Επομένως, η ψήφος μπορεί και πρέπει να είναι μήνυμα αλλαγής και δύναμη ανατροπής. Αν θεωρείτε ότι η κοινή λογική είναι η λύση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που χρόνια μαστίζουν τον τόπο, τότε ήρθε η ώρα για «Δράση».

Ο Μέγιστος των Ελλήνων

Όπως αναμενόταν, ο Μέγας Αλέξανδρος αναδείχθηκε ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών μέσα από την παραγωγή του ΣΚΑΪ που έληξε τη Δευτέρα, λαμβάνοντας περισσότερες από 127.000 ψήφους (σε σύνολο περίπου 700 χιλιάδων). Άλλωστε, όπως ειπώθηκε, ο Αλέξανδρος είναι ο μοναδικός που αποκαλείται «Μέγας» διεθνώς!

Δεύτερος -αλλά πρώτος και με διαφορά στις γυναικείες ψήφους- ήρθε ο γιατρός Γεώργιος Παπανικολάου, ενώ στην τελική τριάδα βρέθηκε η εμβληματική μορφή της ελληνικής επανάστασης Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Η μεγαλύτερη «μάχη» δόθηκε ανάμεσα στους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Σωκράτη για την τέταρτη θέση, με τελικό νικητή τον Μακεδόνα πολιτικό. Ακολούθησαν οι Αριστοτέλης, Ελευθέριος Βενιζέλος, Ιωάννης Καποδίστριας, Πλάτωνας και Περικλής.

Την παράσταση στο debate έκλεψε ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, που σε ηλικία 96 χρονών(!) υπερασπίστηκε με πάθος τις ιδέες του, και ειδικότερα τον «κόσμο των ιδεών» του Πλάτωνα, του οποίου αποτελεί σημαντικός μελετητής εκτός από θαυμαστής.

Να σημειωθεί ότι -προς τιμήν του μεγαλύτερου Έλληνα- η παραγωγή τελείωσε με πλάνα που έδειχναν το χρυσό στεφάνι και τη λάρνακα του Φιλίππου του Β’ που βρίσκονται στη Βεργίνα.

ΥΓ: Το παραπάνω σχόλιο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Μακεδονική", την Τετάρτη 20 Μαΐου 2009.

Κάποτε...

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, ναακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και ήμασταν ευτυχισμένοι. Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και... αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία. Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι... μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. Σήμερα είναι μαλακία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, σήμερα μας ξεκουφαίνει ο... Μακρόπουλος.

Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.

Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν... τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»...

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. Σήμερα... μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα...

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή...

ΥΓ: Δεν ξέρω ποιος έγραψε το παραπάνω κείμενο, αλλά προφανώς κάποιος μεγαλύτερος που έζησε και το "Κάποτε" και τώρα μελαγχολεί για τη νέα μας ζωή. Απαισιόδοξο, όμως τόσο αληθινό...

"Βροχή" τα δακρυγόνα

Τους τελευταίους μήνες τα ΜΑΤ έχουν βαλθεί να μας κάνουν όλους να δακρύσουμε. Δακρυγόνα παντού: στις πορείες των φοιτητών, των μαθητών, των συνταξιούχων. Πιο πρόσφατα στα... μούτρα των αγροτών. Και πάντα μέσα στα γήπεδα και έξω από αυτά. Ψεκάζουν τους πάντες και τα πάντα. Σαν τα κουνούπια το καλοκαίρι. Όπως βάζουν λακ οι γυναίκες. 

Τα αποθέματα δακρυγόνων στις αποθήκες της χώρας τελειώνουν. Οι παραγγελίες γίνονται σε καθημερινή βάση, για να μη φτάσουμε και σε ανεπάρκεια. Έχει καταρρεύσει και το επιχείρημα ότι τα ΜΑΤ χρησιμοποιούν ληγμένα δακρυγόνα. Μα, πότε να προλάβουν να λήξουν, αφού τα χρησιμοποιούν με τη μία! Επίσης, αναρωτιέμαι πόσα χρήματα κερδίζουν οι εταιρίες παραγωγής δακρυγόνων, μόνο από την Ελλάδα! Λογικά η οικονομική κρίση δεν θα τις αγγίξει καθόλου. 

Τελευταία, θύμα της χρήσης δακρυγόνων έπεσε και ο Γιώργος Παπανδρέου (βλ. φωτό). Αποδείχτηκε ιδιαίτερα ευσυγκίνητος και προσέφερε λίγες στιγμές γέλιου σ' εμάς τους "κακεντρεχείς", που επιμένουμε να βλέπουμε την αστεία πλευρά των πραγμάτων. 

Συνεχίστε, έτσι, παιδιά... We will always on the bright side of life!

Η γραμμή προτεραιότητας

Τις τελευταίες ημέρες είχα συνεχές πάρε-δώσε με τον ΟΤΕ. (Για την ακρίβεια μόνο "δώσε", μέχρι τώρα). Αυτό, λοιπόν, που κατάλαβα είναι πως ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα είναι το συνηθισμένο μέχρι γραφικό: "Είστε σε γραμμή προτεραιότητας"! 

Δηλαδή, συγγνώμη, αν δεν ήμουν σε προτεραιότητα, μετά από πόση ώρα θα με εξυπηρετούσαν; Αφήστε που λένε πως δεν χρεώνεσαι (στις κλήσεις στο 134, για παράδειγμα). Έχει μήπως κοιτάξει κανείς τον αναλυτικό λογαριασμό του να δει αν χρεώνεται ή όχι; Ούτε εγώ το έχω κάνει, οπότε απλά κάνω σκέψεις.

ΥΓ: Η γραμμή προτεραιότητας ήρθε να προστεθεί στη λίστα των μεγαλύτερων ψεμάτων που μας περιτριγυρίζουν. Κάποια που μπορώ να θυμηθώ γρήγορα: "τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία", "το μέγεθος δεν μετράει", και το πρόστυχο αλλά αμίμητο: "Θα στον ακουμπήσω λίγο"!

Καλή πολεμική χρονιά...

Πιο σύντομη διάψευση των ευχών για "ειρήνη στον κόσμο" ενόψει της νέας χρονιάς δεν μπορούσε να υπάρξει. Οι Ισραηλινοί από την αρχή του έτους σφυροκοπούν ανελέητα τη λωρίδα της Γάζας και τους Παλαιστινίους. Και οι τελευταίοι όμως δεν είναι άμοιροι ευθυνών.

Ωστόσο, το αντισιωνιστικό μένος δείχνει να επανακάμπτει στον πλανήτη, 70 χρόνια μετά το ολοκαύτωμα των Εβραίων από το Γ' Ράιχ. Φαίνεται πως έχουν βαλθεί -κατά έναν περίεργο τρόπο- να δικαιώσουν τον εμπνευστή του, Αδόλφο Χίτλερ!

Ο πλανήτης αδρανεί και αρκείται να καταδικάζει λεκτικά τον πόλεμο. Ποτέ τα λόγια δεν είχαν κανένα κόστος. Οι Η.Π.Α. περιμένουν την αλλαγή της προεδρίας για να πάρουν ευθέως θέση. Η Ε.Ε. ασχολείται με την οικονομική κρίση και έχει μείνει μόνος του ο Σαρκοζί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μακάρι να τα καταφέρει...