Τα τελευταία χρόνια ολοένα και αυξάνει η γυναικεία παρουσία στον ενεργό πολιτικό στίβο. Ενώ παλαιότερα η πολιτική θεωρούνταν από όλους ένα καθαρά ανδρικό σπορ, και οι γυναίκες αρκούνταν στον διακριτικό ρόλο των συζύγων των πολιτικών ηγετών, σήμερα κι αυτό το άντρο έχει καταπέσει.
Από τη μέρα που “βγήκε” το απόφθεγμα: “η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί μόνο να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται”, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Αρχικά, ήταν λίγες οι πολύ δυναμικές θηλυκές παρουσίες, που τα έβγαζαν πέρα στην πολιτική μάχη. Ίσως, το κατεξοχήν μοντέλο της... πετσοκομμένης γυναίκας αποτέλεσε η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία άλλαξε συνολικά και αμετάκλητα τα δεδομένα της πολιτικής, ανοίγοντας το χώρο στην ευρεία γυναικεία μάζα.
Και στη χώρα μας, η μεταρρύθμιση αυτή συντελέστηκε μετά την παρουσία ισχυρών προσωπικοτήτων όπως Μερκούρη, Φλέμινγκ, Τσουδερού κ.ά., αν και ως γυναικεία συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα μπορεί άνετα να θεωρηθεί και εκείνη της βασίλισσας Φρειδερικής. Αντίστοιχα, στις μέρες μας, πολλές γυναίκες δεσπόζουν στον κεντρικό πολιτικό στίβο, με πολλές φιλοδοξίες και για ανώτερες θέσεις: Ντόρα Μπακογιάννη, Άννα Διαμαντοπούλου, Μαριέττα Γιαννάκου, Βάσω Παπανδρέου είναι κάποιες μόνο από τις πληθωρικές γυναικείες παρουσίες.
Κοινό στοιχείο όλων των ανωτέρω, δυστυχώς, είναι η όχι και τόσο γυναικεία -κατά κυριολεξία- παρουσία τους. Με άλλα λόγια, δημιουργείται η εντύπωση πως οι γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική αποτάσσονται την όμορφη γυναικεία φύση τους και συμπεριφέρονται ως άνδρες! Θεωρούν ότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να αποκτήσουν μερίδιο εξουσίας, ομοιάζοντας φύσει και θέσει δηλαδή με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στα πολιτικά. Μέγα λάθος...
Οι γυναίκες στην πολιτική δεν πρέπει να ξεχνούν τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους, τη φρεσκάδα, τη διαφορετική οπτική γωνία για να βλέπουν τα πράγματα, ακόμη και την πονηριά τους, με την καλή έννοια. Ως συμβουλή θα πρέπει να έχουν την άποψη που είχε εκφράσει κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν για τη Θάτσερ: “Δεν μ' αρέσει ούτε ως γυναίκα, ούτε ως άνδρας”!
Με μεγάλη έκπληξη διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες την είδηση, που αναφέρει ότι το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών θα διαθέσει περίπου 30 εκατ. ευρώ (!) στην Εκκλησία της Ελλάδος. Το παραπάνω ποσό θα δοθεί τα επόμενα έξι χρόνια για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, σύμφωνα με τη σχετική προγραμματική σύμβαση που υπέγραψαν ο υπουργός κ. Αλογοσκούφης και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος.
Το έργο θα φέρει τον τίτλο: «Πρόγραμμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος για την εκτέλεση έργων συμβολής στην εθνική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική πρόοδο του τόπου για την Προγραμματική Περίοδο 2007 – 2013», ενώ οι πόροι προέρχονται από το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.
Η απορία μας, φυσικά, αναφέρεται στη σκοπιμότητα της εν λόγω συμφωνίας. Όπως είναι ευρέως γνωστό, η ελλαδική Εκκλησία διαθέτει τεράστια περιουσία, που δεν έχει ανάγκη ενίσχυσης με άλλα 30 εκατ. ευρώ. Επίσης, είναι γνωστό, αν και γίνεται μυστικά, ότι η Εκκλησία παράσχει πολύτιμο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο δεν γίνεται με τυμπανοκρουσίες – και ορθά. Άρα προς τι, αυτή η πομπώδης και μεγαλεπήβολη σύμβαση μεταξύ κυβέρνησης-Εκκλησίας;
Στο κάτω-κάτω, η ίδια η κυβέρνηση θα μπορούσε από μόνη της να αξιοποιήσει το ανωτέρω ποσό ακόμη και προς τον ίδιο σκοπό, στα πλαίσια τους Δ' Κ.Π.Σ. Όμως, γιατί επέλεξε αυτό τον τρόπο; Αναμφίβολα, ως φύσει καχύποπτοι Έλληνες πολίτες, δεν μπορούμε παρά να υποψιαστούμε ότι επίκεινται εκλογές και σαφέστατα η κυβέρνηση θέλει να έχει στο πλευρό της -όσο το δυνατόν- τον κλήρο. Αλλά και ποιο κόμμα δεν επιθυμεί το ίδιο πράγμα; Όλοι στις δύσκολες (ψηφοθηρικές) στιγμές της προεκλογικής περιόδου σπεύδουν να πάρουν την ευλογία του επιχώριου μητροπολίτη ή και του Αρχιεπισκόπου. Τελικά, όσοι μιλούν για διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας έχουν λογαριάσει χωρίς να συνυπολογίσουν την άποψη της πλειοψηφίας των πολιτικών μας.
Την ώρα που οι μισοί Έλληνες απολαμβάνουν τις ομορφιές της χώρας μας -είτε στη θάλασσα είτε στο βουνό -, οι άλλοι μισοί έχουν άλλα στο μυαλό τους. Ο λόγος για τις οικογένειες που αγωνιούν για την είσοδο των παιδιών τους στις πανεπιστημιακές σχολές.
Πόσα μόρια έβγαλες; Τι σχολή θέλεις; Την “πιάνεις”; Με βάση τα περσινά...
Οι ανωτέρω είναι ορισμένες από τις κουβέντες που ακούγονται στα νεανικά στέκια (και) της πόλης μας, καθώς ολοένα και πλησιάζει η ανακοίνωση των φετινών βάσεων, που αναμένονται αισίως μετά τον 15αύγουστο. Γονείς στην πρίζα, αλλά και τα παιδιά το ίδιο. Εξίσου και οι φροντιστές που επιθυμούν όσο τίποτε να δουν τους μαθητές τους να πετυχαίνουν και τους καρπούς της δουλειάς τους να δίνουν αποτέλεσμα.
Η πιο μεγάλη ώρα φτάνει. Αλλά μετά τι; Απογοήτευση για κάποιους, χαρά για κάποιους άλλους και τρέξιμο “να κλείσουμε διαμέρισμα για το παιδί”. Πόσο πάει το νοίκι; Ακριβό μου φαίνεται. Αλλά είναι στο κέντρο και κοντά στη σχολή... Τα προβλήματα δεν έχουν τέλος!
Γενικά, πάντως, η φετινή χρονιά κύλησε ομαλά για τα παιδιά της Γ' λυκείου, μια και το βάρος των μεταρρυθμίσεων από πλευράς του υπουργείου Παιδείας έπεσε στα πανεπιστήμια. Και τα θέματα των εξετάσεων πολύ βατά θεωρήθηκαν, ενώ χαρακτηρίστηκαν και “προεκλογικά” από τους επαΐοντες των πανελλαδικών, διότι επίκεινται και εθνικές εκλογές. Πάρε κόσμε, εν ολίγοις. Βέβαια, μ' αυτό τον τρόπο θ' ανεβούν οι βάσεις των περισσότερων σχολών και άρα πάλι δυσκολεύει το έργο των υποψηφίων.
Γεγονός είναι πως κάθε χρονιά επιβραβεύονται όχι μόνο αυτοί που έγραψαν καλά στις εξετάσεις, αλλά και εκείνοι που έκαναν καλές επιλογές στο μηχανογραφικό τους δελτίο. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι καλή αναμονή και ψυχραιμία σε μαθητές και γονείς!
23 ή 30 Σεπτεμβρίου; Ή μήπως Οκτώβρη; Ή στην ώρα τους, τον Μάρτιο; Καθημερινή είναι πλέον η συζήτηση σε όλα τα ΜΜΕ για τον ακριβή χρόνο των ερχόμενων εκλογών. Θα είναι πρόωρες ή όχι; Εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα έχουν εξαντληθεί σε έναν ανηλεή αγώνα πρόβλεψης της ημερομηνίας που θα στηθούν οι κάλπες. Δημοσιογράφοι, βουλευτές, υπουργοί και κάθε λογής “ειδικοί” προσπαθούν να ψυχολογήσουν τον πρωθυπουργό, συνεκτιμώντας τις συνθήκες και επικαλούμενοι τις δημοσκοπήσεις, και προβαίνουν στην έκφραση της πεποίθησής τους.
Μόνο στο στοίχημα του ΟΠΑΠ δεν έχει δοθεί προς στοιχηματισμό η πρόβλεψη του χρόνου διεξαγωγής των εθνικών εκλογών – αν και είναι πιθανό να “παίζεται” στο Διαδίκτυο.
Η όλη αυτή φαρσοκωμωδία μόνο άσχημο αντίκτυπο έχει στον πολίτη. Είναι ενδεικτική του πολιτικού συστήματος που υπάρχει στη χώρα μας και προκαλεί αλγεινή εντύπωση η εκλογολογία στον κάθε υγιώς σκεπτόμενο. Αποχαυνώνει τον κρατικό μηχανισμό και κωλυσιεργεί το όποιο κυβερνητικό έργο. Αλήθεια, σε ποια πολιτισμένη χώρα συμβαίνουν όλα αυτά; Μάλλον σε καμία.
Στην Αγγλία παρά την αλλαγή σκυτάλης στην πρωθυπουργία δεν έγιναν εκλογές. Και στα περισσότερα κράτη, ο χρόνος των επόμενων εκλογών είναι προκαθορισμένος και γνωστός από νωρίς (βλέπε Γαλλία, ΗΠΑ, Κύπρος, κτλ.). Ακόμη και σ' αυτή την θεσμικά προβληματική Τουρκία, έγιναν πρόωρες εκλογές εξαιτίας σοβαρού λόγου, δηλαδή την ανικανότητα εκλογής Προέδρου από την προϋπάρχουσα Βουλή.
Ποιος σοβαρός εθνικός λόγος, όμως, υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, προκειμένου να διεξαχθούν πρόωρες εκλογές; Πιθανότατα, κανένας ουσιώδης. Μόνη εξήγηση θα είναι η τραγελαφικά προληπτική που λέει πως όποτε οι εθνικές εκλογές έγιναν στο τέλος της τετραετίας, οι αντίστοιχες κυβερνήσεις τις έχασαν! Αν αυτή η σημειολογία, κατευθύνει την πολιτική ζωή του τόπου, τότε εντάξει.
Μοναδική λύση αυτού του προβλήματος, που παρατηρείται σε κάθε τετραετία, δηλαδή το αν θα γίνουν ή όχι πρόωρες εκλογές, είναι η απαγόρευσή τους μέσω του Συντάγματος. Εκεί, θα πρέπει να προβλέπεται πως η τέλεση των εκλογών θα γίνεται στο τέλος της τετραετίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, π.χ. αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας ή σοβαρή πολεμική σύρραξη που να αφορά άμεσα τη χώρα μας, πράγμα σχεδόν απίθανο στις μέρες μας.
