Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007

Υπάρχουν ακόμα ήρωες



Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που παρακολούθησα στην εκπομπή "οι Φάκελοι" την ιστορία ενός Ελληνοαμερικανού πράκτορα, ο οποίος είχε συλληφθεί γιατί έδινε πληροφορίες ζωτικού εθνικού ενδιαφέροντος στις ελληνικές αρχές. Έγκλειστος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας στις Η.Π.Α., δεν μπορούσε εδώ και χρόνια να δει ή να μιλήσει στην οικογένειά του. Ο Αλέξης Παπαχελάς οργάνωσε μία τηλεδιάσκεψη για να μπορέσει να... συναντήσει και να πει δύο κουβέντες στους δικούς του ανθρώπους: τη γυναίκα και τα δύο παιδιά του. Τελικά, αποφυλακίστηκε πριν ένα χρόνο περίπου, αλλά δεν μπορούσε να μεταβεί στην Ελλάδα για λόγους ασφαλείας. Χθες, κατόρθωσε επιτέλους να επιστρέψει στην πατρίδα και να βρεθεί δίπλα σε εκείνους που δεν τον ξέχασαν ποτέ.


Aντιγράφω το κείμενο του Α. Παπαχελά από την "Καθημερινή της Κυριακής" (25-11-07)...

Είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον Στήβεν Λάλας το 1993 σε ένα δικαστήριο στη Βιρτζίνια, λίγο έξω από την Ουάσιγκτον. Εμοιαζε με αγρίμι που το κυνηγούν, που έχουν πέσει άγρια φώτα πάνω του και τώρα περιμένει την τιμωρία του με τρόμο στα μάτια του. Ηταν δεμένος με αλυσίδες στα πόδια, χειροπέδες στα χέρια του, και η αίθουσα ήταν γεμάτη από πράκτορες κάθε αμερικανικής υπηρεσίας, της CIA, του FBI, του Πενταγώνου. Ο Λάλας τα είχε κυριολεκτικά χαμένα, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι ακριβώς του είχε συμβεί.
Εκείνη την ώρα, κανείς επίσημος ή μη Ελληνας δεν του συμπαραστάθηκε και αυτό είχε κοστίσει πολύ στον ίδιο και στην οικογένειά του. Μία από τις ηγετικές, και υποτίθεται «πατριωτικές» φυσιογνωμίες της ελληνοαμερικανικής ομογένειας πέταξε κυριολεκτικά έξω από το γραφείο του κάποιον που τόλμησε να του προτείνει να βοηθήσει οικονομικά την, απελπιστικά ακριβή, νομική υπεράσπιση του Λάλας. Τον βοήθησαν κυρίως η οικογένειά του και ορισμένοι Ελληνοαμερικανοί που το έκαναν με φόβο ψυχής. Και αυτά, σε αντίθεση με την περίπτωση του Ισραηλινού κατασκόπου Πόλαρντ, τον οποίο «αγκάλιασε» η εβραϊκή κοινότητα, ενώ δεν πέρασε ούτε μία αμερικανοϊσραηλινή συνάντηση κορυφής χωρίς να μπει το θέμα Πόλαρντ στην ατζέντα.

Η καταδίκη
Θυμάμαι ακόμη την ημέρα που ο Λάλας καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 168 μηνών σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Ο ίδιος κοιτούσε παγωμένος τον δικαστή που του απήγγειλε την ποινή. Στα πίσω καθίσματα της αίθουσας, πράκτορες της CIA είχαν ανοίξει κουτιά και μοίραζαν ποτήρια, στιλό και άλλα δώρα με το σήμα της υπηρεσίας τους. Τα χάρισαν, ως σουβενίρ για την επιχείρηση σύλληψης του Λάλας, στους εισαγγελείς, τους πράκτορες του FBI και όσους άλλους συνεργάσθηκαν μαζί τους.

Από το 1993 έως το 2005 μιλούσα τακτικά με τον Λάλας στη φυλακή. Τον ειδοποιούσα, έπαιρνα στη φυλακή κάποια συγκεκριμένη ώρα και μιλούσαμε, έχοντας πάντοτε υπόψη μας πως η συνομιλία μαγνητοφωνείται. Ζητούσε βιβλία, εφημερίδες και στο τέλος φώναζε πάντοτε «Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η πατρίδα». Δεν διακατέχομαι από εθνικιστικό πυρετό, αλλά πάντοτε μου έκανε εντύπωση, με συγκινούσε το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν χωμένος σε ένα μπουντρούμι, χιλιάδες μίλια μακριά από την οικογένειά του, γνωρίζοντας πως φταίει κατά 99% η Ελλάδα και το απίστευτο κράτος της, και παρ’ όλα αυτά συνέχιζε να φωνάζει «Ζήτω η Ελλάδα».

Η έξοδος
Ξαναείδα τον Λάλας το καλοκαίρι του 2005. Πήγαμε μαζί με ένα φίλο του στη φυλακή από όπου βγήκε για να πάει στο σπίτι του αδελφού του, στο οποίο θα περνούσε μερικά χρόνια υπό περιορισμό. Θυμάμαι ακόμη τη λαιμαργία με την οποία έφαγε το πρώτο του μεσημεριανό, ελεύθερος πια. Αρπαζε τα ψωμιά, το μπέικον, κοιτούσε γύρω του με έκπληξη και λίγο αγωνία μήπως τυχόν και τον ψάχνει κανείς. Κάποια στιγμή κατάλαβα την αγριότητα της φυλακής, όταν τον είδα να έχει πάρει ένα τεράστιο κοφτερό μαχαίρι, από αυτά με τα οποία κόβουν τις μεγάλες μπριζόλες στην Αμερική, και άρχισε να καθαρίζει τα δόντια του. Ηταν ένας άνθρωπος που βιαζόταν να τα ζήσει όλα. Μετά το γεύμα πήγαμε σε ένα εμπορικό κέντρο, όπου έκανε σαν το παιδί του Ντίκενς που τα θέλει όλα, ρούχα, ένα ρολόι, γυαλιά...
Πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο και εκεί, κουρασμένος, άρχισε να μου διηγείται την ιστορία του.

Ο πιο πολύτιμος πράκτορας ήταν χωρίς προστασία
Γεννημένος το 1953, στο Ρότσεστερ στο Νιου Χαμσάιρ, ο Λάλας μεγάλωσε με τις διηγήσεις των παππούδων που κατάγονταν από τη Σμύρνη, από ένα χωριό που το έλεγαν παλιά Κάτω Παναγία και οι Τούρκοι το ονομάζουν Λατσέτα. Παιδί σχεδόν ακόμη κατετάγη στον αμερικανικό στρατό και υπηρέτησε στο Βιετνάμ.

Το 1977 ήταν η πιο κρίσιμη χρονιά της ζωής του. Ο Λάλας δούλευε στην υπηρεσία επικοινωνιών των Αμερικανών στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Εκεί τον πλησίασε ένας ικανότατος Ελληνας αξιωματικός, ο οποίος ήταν στέλεχος της ΚΥΠ. Του ζήτησε να βοηθήσει την Ελλάδα με το επιχείρημα πως «βοήθησε την πατρίδα, δεν βλέπεις ότι η Τουρκία έχει τη δεύτερη στρατιά του Αιγαίου και τα καράβια απέναντί μας;». Ο Λάλας πείσθηκε, έβαλε απόρρητα έγγραφα για τη διάταξη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και του τα έδωσε. Πέρα από το αγκάλιασμα του Ελληνα πράκτορα, άρχισε ύστερα από λίγο καιρό να παίρνει και ένα επιμίσθιο από την ΚΥΠ. Οσοι δούλεψαν μαζί του, από την πλευρά της ελληνικής μυστικής υπηρεσίας, πιστεύουν όμως πως έκανε ό,τι έκανε από φανατικό πατριωτισμό και την αγάπη του για τη χώρα των γονιών του.

Σημειώματα
Ο Λάλας έφυγε από τον στρατό και πήγε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου έγινε χειριστής των απόρρητων κέντρων επικοινωνίας που έχει κάθε πρεσβεία. Με άλλα λόγια, από τα χέρια του περνούσαν τα πλέον ευαίσθητα και απόρρητα τηλεγραφήματα. Υπηρέτησε στο Βελιγράδι την περίοδο 1983-85 και στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο 1985-89. Εκεί συνεχίζει να δίνει πληροφορίες στην ΚΥΠ. Οι πληροφορίες πήγαιναν ακατέργαστες στη διοίκηση της Υπηρεσίας, στη λεωφόρο Κατεχάκη, και από εκεί συντάσσονταν ενημερωτικά σημειώματα για τον πρωθυπουργό και ενίοτε τον υπουργό Εξωτερικών, που περιείχαν μεν τις πληροφορίες αλλά συγκεκαλυμμένες και χωρίς ποτέ να «καρφώνεται» η πηγή τους.
Ο Λάλας περνούσε τον Εβρο, όσο υπηρετούσε στην Κωνσταντινούπολη, και συναντιόταν με έναν Ελληνα πράκτορα στον οποίο έδινε τα έγγραφα. Ελληνας πολιτικός, που χειρίσθηκε εξαιρετικά ευαίσθητες υποθέσεις, είχε αποκαλύψει στον γράφοντα ότι «κυριολεκτικά συγκλονίσθηκα όταν πήρα το πρώτο σημείωμα που ήταν βασισμένο στον Λάλας. Το διάβασα, δεν το πίστεψα στην αρχή και την επομένη άκουσα τον Αμερικανό ομόλογό μου να μου αναφέρει ένα ένα τα σημεία που είχα διαβάσει. Ηταν απίστευτο».

Στην Αθήνα
Το 1990, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έστειλε τον Λάλας στην Αθήνα ως χειριστή του επικοινωνιακού κλωβού του υπερασφαλούς κέντρου απόρρητων επικοινωνιών στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας. Ο Λάλας έστελνε τα χαρτιά, και αντί να τα καταστρέφει στο ειδικό μηχάνημα, τα έπαιρνε σε κομματάκια, τα έβαζε στην τσέπη του και πήγαινε στα εβδομαδιαία ραντεβού με τον πράκτορα που τον χειριζόταν, ο οποίος είχε βέβαια αλλάξει από τη Σμύρνη και ήταν αμφιβόλων επιχειρησιακών ικανοτήτων σε σημείο που χρησιμοποιούσε το κρησφύγετο της υπηρεσίας για... εξωσυζυγικές ασχολίες.

Οταν έρχεται στο προσκήνιο η υπόθεση των Σκοπίων, η πίεση στον Λάλας γίνεται αφόρητη. Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θέλει περισσότερη ενημέρωση. Η διαφορά είναι ότι είχε αλλάξει ο τρόπος που διακινούνταν οι πληροφορίες του Λάλας, καθώς τα ενημερωτικά σημειώματα της ΚΥΠ έφταναν τώρα μέχρι και σε υφυπουργούς Εξωτερικών. Με βάση ένα τέτοιο σημείωμα, Ελληνας αξιωματούχος στο κέντρο ζήτησε από την ελληνική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον να κάνει διάβημα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ για κάποιο θέμα. Ο Αμερικανός διπλωμάτης που δέχθηκε το διάβημα εντυπωσιάσθηκε, γιατί ήταν βασισμένο σε μια πληροφορία που δεν έπρεπε να γνωρίζει η Αθήνα. Δεν έδειξε καμία ταραχή, αλλά ενημέρωσε αμέσως το Τμήμα Ασφαλείας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Η αποκάλυψη
Επειτα από λίγες ημέρες, Αμερικανοί πράκτορες έφταναν στην Αθήνα και τοποθετούσαν κρυφές κάμερες και μικρόφωνα στα γραφεία από όπου μπορεί να είχε περάσει έγγραφο που ανέφερε την επίμαχη πληροφορία. Αμέσως αντελήφθησαν ότι ο Λάλας κινούνταν περίεργα στον κλωβό επικοινωνίας και πως έπαιρνε μαζί του απόρρητα χαρτιά. Τον παρακολούθησαν για μέρες έως ότου τον εντόπισαν στο τακτικό του ραντεβού στα Ιλίσια με Ελληνα αξιωματικό της ΚΥΠ.

Είναι ασφαλώς απίστευτο πως η ελληνική μυστική υπηρεσία δεν είχε ομάδα αντιπαρακολούθησης για να προστατεύει τον πλέον πολύτιμο πράκτορά της. Την επομένη, η πρεσβεία τού ζήτησε να πάει επειγόντως για υπηρεσιακούς λόγους στην Ουάσιγκτον. Ο Λάλας δεν αντελήφθη τον κίνδυνο, δεν ενημέρωσε την ΚΥΠ και έφυγε, ενώ θα μπορούσε να έχει ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα. Στο αεροδρόμιο της Ουάσιγκτον τον περίμεναν πράκτορες του FBI, οι οποίοι τον οδήγησαν σε κοντινό ξενοδοχείο για μια «φιλική ανάκριση».
Στην αρχή τα αρνήθηκε όλα, αλλά όταν αρχισαν να του δείχνουν βίντεο από το κέντρο επικοινωνιών, στα οποία φαινόταν καθαρά τι έκανε, ή φωτογραφίες από τις συναντήσεις του με Ελληνες πράκτορες, έσπασε. Αρχισε να ομολογεί τη δράση του από το 1977 και άρχισε η μακρά ανάκρισή του, για να διαπιστώσουν όλες οι εμπλεκόμενες υπηρεσίες πόση ζημιά είχε κάνει στα αμερικανικά συμφέροντα, πόσα κρατικά μυστικά τους ή της Τουρκίας είχε δώσει στις ελληνικές υπηρεσίες. Ο Λάλας γλίτωσε τα ισόβια επειδή συνεργάσθηκε με τις Αρχές και τους έδωσε την πλήρη εικόνα των εγγράφων που είχαν περάσει από τα χέρια του.

«Το κρίμα μέσα μου»
Στο παρασκήνιο, εν τω μεταξύ, υπήρχαν έντονα διαβήματα προς τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη αλλά και φόβοι υπουργών του πως «οι Αμερικανοί θα μας ρίξουν από αυτή την υπόθεση».

Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός αναφέρει σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες του πως «έχω το κρίμα μέσα μου γι’ αυτό που συνέβη στον Λάλας» ενώ ήταν, μαζί με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, οι μόνοι πολιτικοί που υποστήριξαν δημοσίως την ανάγκη να τον βοηθήσει το ελληνικό κράτος ώστε να ξαναβρεθεί με τη σύζυγό του, Μαρία, και τα δυο του παιδιά στην Καβάλα. Ο Λάλας και η οικογένειά του είχαν βοηθηθεί από ανώνυμους Ελληνες, γνωστούς και μη, από την ώρα που η ιστορία του άρχισε να ξανακούγεται.

Ο ίδιος βασανιζόταν μετά το 2005 και μερικές φορές υπήρξαν θερμοκέφαλοι που του συνέστησαν να βγει παράνομα από την Αμερική και να καταφύγει, ζητώντας άσυλο, στην Ελλάδα.

Θα επρόκειτο ασφαλώς περί τραγωδίας, διότι το πιθανότερο ήταν να συλληφθεί εκ νέου χωρίς να ξαναδεί το φως μιας κανονικής μέρας έξω από το κελί του ή να φτάσει στην Αθήνα, προκαλώντας μεγάλη κρίση στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.

Με καθυστέρηση... δεκατεσσάρων ετών
Χάρη στη βοήθεια του Κύπριου φίλου του Μιχάλη Κυπριανού, η ελληνική κυβέρνηση ευαισθητοποιήθηκε με πρωτοβουλία αρχικά του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα. Το ελληνικό κράτος με την ένθερμη υποστήριξη κορυφαίων πολιτειακών παραγόντων έκανε το χρέος του απέναντι στον Λάλας, έστω και με καθυστέρηση 14 ετών.
Είναι γνωστό πως στις σοβαρές χώρες που διατρέχουν κίνδυνο εθνικής ασφαλείας λένε πως «η αξιοπιστία μιας χώρας μετριέται από το πώς θα φερθεί σε έναν κατάσκοπό της μετά την σύλληψή του» ή –όπως το έλεγαν οι Ισραηλινοί– «κάθε κατάσκοπος πρέπει να είναι ένας πρίγκιπας για τη χώρα». Το ελληνικό κράτος απέτυχε οικτρά να προστατεύσει την πολυτιμότερη πηγή του των τελευταίων δεκαετιών, από ένα συνδυασμό ανικανότητος, κομματικών ρουσφετιών που έβαλαν τους λάθος ανθρώπους στις λάθος θέσεις και από... σκέτη βλακεία.

Οι «πατριώτες» και οι πατριώτες
Αυτά που έμαθα έχοντας ζήσει αυτήν την ιστορία από την πρώτη μέρα του Λάλας στο δικαστήριο έως την ημέρα της αποφυλάκισής του είναι πολλά. Πρώτα απ’ όλα πως οι πρώτοι που κρύβονται όταν ξεσπούν τα δύσκολα είναι οι αυτοαπακαλούμενοι πατριώτες ή αλλιώς οι πανηγυρτζήδες πατριώτες του γλυκού νερού που είναι πρόθυμοι να παρασύρουν τη χώρα σε μια περιπέτεια και μετά κρύβονται και αφήνουν τους λίγους ψυχρούς επαγγελματίες που δεν ενδιαφέρονται για τη δημοσιότητα να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Εμαθα ακόμη πως το ελληνικό μεταπολιτευτικό κράτος έχει σαπίσει στον σκληρό πυρήνα των πιο ευαίσθητων υπηρεσιών του. Το 1977 άντεχε ακόμη και έκανε σχετικά καλά τη δουλειά του, αλλά το 1993 είχε μπερδέψει τους χωροφύλακες - κομματάρχες με τους πράκτορες, και την ΚΥΠ με τις κλαδικές.

Το τελευταίο που έμαθα, και ας μου συχωρεθεί ο συναισθηματισμός, είναι ότι αυτό που κουβαλάνε μέσα τους οι Ελληνες της Διασποράς δεν έχει τίποτα να κάνει με τον υπερπατριωτικό βερμπαλισμό των εγχώριων μαϊντανών μας. Είναι μια τρελή αγάπη για μια χώρα που υπάρχει ακόμη μόνο μέσα στο μυαλό τους, ένας πατριωτισμός που είναι εξαιρετικά αγνός και δεν κρύβει υστεροβουλίες ή διάθεση προβολής. Και αυτόν πλήρωσε, προφανώς, ο Στήβεν Λάλας που γνώρισα και που σήμερα θα ξαναδεί επιτέλους την οικογένειά του ύστερα από 14 χρόνια...


Tα συμπεράσματα του δημοσιογράφου, στο τέλος, με εκφράζουν απόλυτα. Το μόνο που με κάνει να αισιοδοξώ είναι ότι ακόμα και σ' αυτούς τους μοντέρνους καιρούς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που βάζουν πάνω από την προσωπική τους ευτυχία και επιτυχία, το καλό της πατρίδας. Ευτυχώς, υπάρχουν ήρωες ακόμα ανάμεσά μας...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007

17η Νοεμβρίου 1973: οι ιστορικές συνέπειες

Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, σύμπασα η κοινωνία -με μπροστάρηδες τους φοιτητές- θυμούνται, διαδηλώνουν, τιμούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, που έλαβαν χώρα τη 17η Νοεμβρίου 1973. Πέρα από το επικό της συγκεκριμένης εξέγερσης, κοιτώντας αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά το συγκεκριμένο συμβάν, μπορεί εύκολα κανείς να καταλήξει σε κάποια εύλογα συμπεράσματα.

Πρώτα-πρώτα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έφερε την πτώση της Χούντας. Στην πραγματικότητα, υπήρξε ο λόγος της πτώσης της δικτατορίας των Συνταγματαρχών (Παπαδόπουλου, Παττακού και Μακαρέζου) και την ανάληψη της εξουσίας από έναν πιο αμείλικτο και αντιδραστικό "ηγέτη", τον Δημήτρη Ιωαννίδη. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η συνέχιση και επιδείνωση των εσωτερικών καταστολών σε βάρος των Ελλήνων πολιτών. Επίσης, στις εξωτερικές υποθέσεις η χώρα οδηγήθηκε με αυτήν την ηγεσία στην τραγωδία της Κύπρου, κάτι που μπορούσε αναμφισβήτητα να αποφευχθεί. Υποστηρίζεται ότι η Ελλάδα αντάλλαξε τη δημοκρατία της με τη διχοτόμηση της Κύπρου, άποψη που με βρίσκει μάλλον σύμφωνο.

Είναι, επίσης, γεγονός πως από τις αρχές της δεκαετίας του '70 η δικτατορία έκανε ανοίγματα προς τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος. Ο διορισμός του Σπύρου Μαρκεζίνη -αναμφίβολα αξιόλογου επιστήμονα- στη θέση του Πρωθυπουργού συνέβαλε προς αυτή την κατεύθυνση. Όπως και η χάρη που δόθηκε σε πλείστους συλληφθέντες και εξορίστους. Λέγεται ότι σύντομα θα προκηρύσσονταν και εθνικές εκλογές, έστω και καθυστερημένα. Ωστόσο, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ανέτρεψαν τη ροή αυτή.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παρόλη την αρχική αμερικανική ανοχή για το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 -μια και οι Η.Π.Α. αναγνώρισαν το καθεστώς σχεδόν ένα χρόνο μετά-, ο Παπαδόπουλος σταδιακά με τις πράξεις του έδειχνε τη βούλησή του για αυτόνομη πορεία της χώρας στις εξωτερικές υποθέσεις. Έτσι, αρνείται την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας στις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ κατά των Αράβων, το 1972, ενώ προβαίνει και σε σύναψη συμφωνιών με κράτη του ανατολικού μπλοκ, όπως η Βουλγαρία και η Γιουγκοσλαβία. Τελικά, όχι η Χούντα αλλά μάλλον η επάνοδος της δημοκρατίας οφείλεται στις Η.Π.Α. και γι΄αυτό θα πρέπει να τους είμαστε ευγνώμονες(;).

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

Ο «μπαρμπα Γιάννης» της 28ης Οκτωβρίου

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο του "ΟΧΙ", δεν βρήκα κάτι καλύτερο να γράψω από το αφιέρωμα που διάβασα στο κυριακάτικο φύλλο της "Καθημερινής" (Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007). Το εν λόγω δημοσίευμα αφορούσε κυρίως τον Ιωάννη Μεταξά, τότε δικτάτορα της Ελλάδας, που εκστόμισε το περίφημο "Alors, c' est la guerre" στον Ιταλό πρεσβευτή. Συγκεκριμένα, αναδημοσιεύω το άρθρο του Ιωάννη Κολιόπουλου, καθηγητή Ιστορίας των νεότερων χρόνων στο Α.Π.Θ., προς αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας:

"Με την ιδιότητα του ερευνητού που ασχολήθηκε σοβαρά με το ίδιο το γεγονός, αλλά και με την ιστορία της επετείου, μπορώ να βεβαιώσω ότι δεν θεωρείται αυτονόητη η σημασία της 28ης Οκτωβρίου 1940. Οπως και τόσα άλλα στον τόπο μας, η 28η Οκτωβρίου υπήρξε θύμα των πολιτικών παθών και της ανερυθρίαστης πολιτικής και ιδεολογικής επεξεργασίας από τους ιδεολογικούς επιγόνους της πολιτικής παρατάξεως που ηττήθηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου. Η ίδια παράταξη, συστηματικά, αμφισβήτησε εξαρχής τη συμβολή δύο πρωταγωνιστών της 28ης Οκτωβρίου, του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδος Ιωάννη Μεταξά και του βασιλέως Γεωργίου Β΄.

Δεν ήταν δύσκολη η επιχείρηση του διασυρμού τους: ο Μεταξάς ήταν δικτάτωρ και ο Γεώργιος Β΄ είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ύστερα από ένα νόθο δημοψήφισμα. Κατέληξαν λοιπόν οι Ελληνες να ακούν τους επετειακούς ρήτορες κάθε 28η Οκτωβρίου να στηρίζονται σε ευφυολογήματα και θέσεις που ακολουθούν την πολιτική ορθότητα του συρμού: Ο Μεταξάς ήταν ο τελευταίος Ελλην που αναμενόταν να πει το «όχι»· σύρθηκε άκων από τον ελληνικό λαό και ψέλλισε αυτό που βροντοφώναξε ο λαός. Ο Μεταξάς και ο Γεώργιος αναγκάσθηκαν να αντιταχθούν στους Ιταλούς φασίστες, φοβούμενοι την ανατροπή τους από τον λαό και τους Αγγλους. Αυτά και άλλα ευρήματα ενός ασύστολου λαϊκισμού έπλασαν μια εικονική πραγματικότητα. Με την επανάληψη, μάλιστα δε και από επίσημα χείλη, τα ευρήματα του λαϊκισμού και της πολιτικής ορθότητας απέκτησαν την ισχύ αξιωμάτων.

Η αλήθεια όμως προκύπτει αβίαστα από τις πηγές της εποχής, οι οποίες είναι ευτυχώς προσιτές. Είναι γνωστό, πέραν κάθε αμφιβολίας α) ότι ο Μεταξάς πήρε μόνος του την απόφαση να αντισταθεί η Ελλάς κατά της Ιταλίας χωρίς καν να συμβουλευθεί τον ανώτατο άρχοντα, β) ότι αυτή του η απόφαση ήταν προϊόν ορθολογικής αναλύσεως όλων των αντικειμενικών δεδομένων που είχε στη διάθεσή του, γ) ότι πίστευε πως ο πόλεμος και τα συνακόλουθα δεινά ήταν προτιμότερα, από τη σκοπιά των εθνικών συμφερόντων, από την εθελουσία και ατιμωτική υποταγή και δ) ότι ήταν πεπεισμένος πως η απόφασή του είχε την ομόθυμη απόφαση του πολιτικού κόσμου και του έθνους.

Οι Ελληνες της 28ης Οκτωβρίου, συγχώρησαν στον Μεταξά τις ταπεινώσεις της δικτατορίας και τον τοποθέτησαν στο εθνικό πάνθεον των ηρώων, ο δε Μεταξάς αναθεώρησε πολλές από τις θέσεις του που τον είχαν οδηγήσει στην επιβολή μιας από τις πιο αδικαιολόγητες συνταγματικές εκτροπές της ελληνικής ιστορίας αλλά οι ιδεολογικοί και συναισθηματικοί επίγονοι των ηττημένων της σφοδρής συγκρούσεως για την εξουσία στην Ελλάδα, στα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Μεταξά, δεν συγχώρησαν τον μπαρμπα-Γιάννη, για την τιμή που του έλαχε να αποφασίσει αυτός για τα ύψιστα συμφέροντα και την τιμή του έθνους."

Τρίτη, Οκτωβρίου 23, 2007

Joy Division: Love torn us apart




Είδα πριν από λίγες ημέρες την ταινία Control, που αφορά τη ζωή του Ian Curtis, του frontman των Joy Division. Εξ αφορμής της ταινίας, άρχισα να ακούω τα τραγούδια τους και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Μελαγχολικοί ρυθμοί και μουσικές σε συνεπαίρνουν στον κόσμο τους. Στο Μάντσεστερ της εποχής που μεγαλούργησαν δεν θα μπορούσαν να έχουν γράψει κάτι διαφορετικό. Όπως έχει πει, άλλωστε, και ο ίδιος ο Ian, "κάποια τραγούδια δεν γράφτηκαν για να είναι χαρούμενα".

Η ταινία αναπλάθει τη ζωή κυρίως του Curtis, ο οποίος αυτοκτόνησε σε ηλικία 23 χρονών, πριν ξεκινήσουν για την πρώτη περιοδεία του συγκροτήματος στην Αμερική. Ο Ian τα έκανε όλα γρήγορα στη ζωή του: αγάπησε, παντρέυτηκε, έγινε πατέρας, απάτησε, γνώρισε την επιτυχία, αρρώστησε, έγραψε... Ενσάρκωσε αναμφισβήτητα το πρότυπο "ζήσε έντονα, πέθανε νέος". Καλές ή κακές, ήταν επιλογές του. Με τη δράση του, και κυρίως τη σκέψη του, επηρέασε όσο λίγοι τις επόμενες γενιές. Μουσικά, οι Joy Division έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στην post-punk εποχή, επηρεάζοντας τόσα και τόσα συγκροτήματα, ενώ οι ίδιοι είχαν βραχύχρονη αλλά γεμάτη παρουσία.

Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας συνέχισαν μετά το θάνατο του Ian Curtis να γράφουν ιστορία. Έγιναν οι New Order, ένα σχήμα που διαδραμάτισε κύριο ρόλο στην electro pop και new wave μουσική. Άξιζε, άλλωστε, να συνεχίσουν την πορεία τους και στη μνήμη του αυτόχειρα.

Joy Division σημαίνει "μεραρχία της χαράς" και αποτελούνταν ιστορικά από τις γυναίκες που μεταφέρονταν στο πεδίο της μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, για να ικανοποιήσουν τους Γερμανούς στρατιώτες.
Ακολουθούν οι στίχοι ενός από τα καλύτερα κομμάτια τους...

Confusion in her eyes that says it all, she's lost control.
And she's clinging to the nearest passer by, she's lost control.
And she gave away the secrets of her past, and said I've lost control again.
And a voice that told her when and where to act, she said I've lost control again.
And she turned around and took me by the hand, and said I've lost control again.
And how I'll never know just why or understand, she said I've lost control again.
And she screamed out kicking on her side, and said I've lost control again.
And seized up on the floor, I thought she'd die, she said I've lost control.
She's lost control again. She's lost control.
Well I had to 'phone her friend to state my case, and say she's lost control again.
And she showed up all the errors and mistakes, and said I've lost control again.
But she expressed herself in many different ways, until she lost control again.
And walked upon the edge of no escape, and laughed I've lost control.
She's lost control again. She's lost control. She's lost control again. She's lost control.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 27, 2007

Επιτέλους αποσύρθηκε!

Η ιστορία με το οικτρό βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού έλαβε τέλος. Ο νέος Υπουργός Παιδείας Ευρυπίδης Στυλιανίδης έπραξε το αυτονόητο αποσύροντας το εν λόγω σύγγραμμα από τις τάξεις πριν καν αυτό διδαχθεί.

Το να αναφέρει κανείς τις λανθασμένες αναφορές -σκόπιμες ή μη- του βιβλίου είναι περιττό, μια και έχουν διατυπωθεί πολλάκις μέχρι τώρα. Εκείνο που αξίζει να αναφερθεί είναι η τίμια και θαρραλέα πράξη του κ. Στυλιανίδη. Αναλαμβάνοντας το συγκεκριμένο Υπουργείο, γνώριζε πως θα είχε να καλύψει το... δυσαναπλήρωτο κεντό που άφησε πίσω της η ασταύρωτη "εσταυρωμένη" Μαριέττα Γιαννάκου. Δέχτηκε και την ευλογία της να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις. Να, που εισακούστηκε η βούλησή της και η πρώτη μεταρρύθμιση έγινε με την απόσυρση του βιβλίου.

Ένα βιβλίο που αποκρούστηκε από την ίδια την κοινωνία, όπως και οι "προχώ", κουλτουριάρικες απόψεις που δήθεν περιείχε. Η κ. Ρεπούση και η... καλλιτεχνική της ομάδα μπορεί να συγγράφει οτιδήποτε επιθυμεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αντικατοπτρίζει την ιστορική αλήθεια και ότι θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Μπορεί επίσης να απολαμβάνει τον καφέ της με την πρώην Υπουργό, συζητώντας τα αίτια της αποτυχίας τους.

ΥΓ: Συγχωρέστε με για το ειρωνικό -ενμέρει- ύφος. Σκόπιμο ήταν!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 23, 2007

Βουλευτικές Εκλογές 2007

Μετά από το πέρασμα μιας εβδομάδας αποφάσισα κι εγώ να γράψω κάποιες (σκόρπιες) σκέψεις για τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου.

1) Ο λαός ανέδειξε νικήτρια τη Νέα Δημοκρατία. Για την ακρίβεια, ψήφισε για πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή, ενμέρει και λόγω της ηγετικής ανεπάρκειας της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά το ποσοστό της Ν.Δ. συρρικνώθηκε ιδιαίτερα σε σχέση με την προηγούμενη εκλογική της νίκη. Αυτό θα πρέπει να συλληφθεί ως μήνυμα προς την κυβέρνηση, μια και τώρα δεν θα υπάρξει περίοδος χάριτος.

2) Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. καταποντίστηκε (ούτε οι πιο απαισιόδοξοι δεν το περίμεναν) σε χαμηλότατο ποσοστό. Ο Γιώργος Παπανδρέου ουδέποτε έπεισε ότι μπορεί να κυβερνήσει την Ελλάδα. Ίσως, στη Σουηδία θα μπορούσε να συνεισφέρει πολλά. Όμως, και οι λεγόμενοι δελφίνοι δεν έδειξαν και πολλή θέρμη για τη νίκη του κόμματός τους. Ούτε τα ίδια τα πολιτικά στελέχη δεν ήθελαν να επικρατήσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., προσβλέποντας σε ανάδειξή τους στην κομματική ιεραρχία μετεκλογικά.

3) Η αυτοαποκαλούμενη Αριστερά έφτασε σε ονειρικά ποσοστά, καθώς έγινε δέκτης της ψήφου διαμαρτυρίας από πολλούς πολίτες. Το Κ.Κ.Ε. έπεισε αρκετούς ψηφοφόρους κυρίως λόγω της σταθερής δογματικής άποψης που εκφράζει σε μείζονα πολιτικά ζητήματα - όπως ο αντιευρωπαϊκός και ο αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας του. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσέλκυσε τους απογοητευμένους σοσιαλιστές που σε άλλες εποχές θα ψήφιζαν το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά τώρα, με την επαμφοτερίζουσα στάση του Κινήματος σε θέματα όπως η παιδεία και τα δάση, πείστηκαν ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά κράτησε πιο αντρίκεια και ξεκάθαρη στάση.

4) Η χαρακτηριζόμενη ακρα Δεξιά, όπως εκφράστηκε από το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ., κατόρθωσε την είσοδό της στη Βουλή. Επιθυμητή χάριν πολυφωνίας απόφαση του ελληνικού λαού. Αρκεί το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη να μην καταλήξει ως δεκανίκι του κυβερνώντος κόμματος, και να συνεχίσει την όποια πατριωτική πολιτική. Σημειολογικό το παρακάτω, όμως σε ποιο σημείο του Κοινοβουλίου θα κάθονται οι βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ.; Εκ δεξιών της Ν.Δ. ή εξ αριστερών των μικρότερων κομμάτων;

Το μετεκλογικό σκηνικό διαμορφώθηκε το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών, με την παρέμβαση του Βαγγέλη Βενιζέλου για την ηγεσία στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Έμοιαζε σαν προκαθορισμένο από καιρό. Αυτή καθαυτή δεν είναι κατακριτέα η στάση του, ειδικά αν λάβουμε υπόψη την άνευρη και άνοστη διακήρυξη του Γ. Παπανδρέου. Κατακριτέοι είναι όλοι εκείνοι που κατέφυγαν κλαίγοντας στην... αγκαλιά του Βενιζέλου, διεκδικώντας θέση στο μελλοντικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. Η δήλωση του κ. Λιάνη ("Εγώ με το Βενιζέλο είμαι από μικρός"!) είναι ενδεικτική της μικρότητας των συγκεκριμένων πολιτικάντηδων.

Όσον αφορά στη νέα Κυβέρνηση, αξιοσημείωτη είναι η παρουσία κάποιων καινούριων πολιτικών και η αναβάθμιση κάποιων άλλων. Πιο σημαντική θεωρώ την τοποθέτηση του Ευρυπίδη Στυλιανίδη στο Υπουργείο Παιδείας, απ' όπου έφυγε "μαυρισμένη" η Μαριέττα Γιαννάκου. Ας ελπίσουμε ο κ. Στυλιανίδης να συνεχίσει τη συνεπή δουλειά που έκανε και στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Παρασκευή, Αυγούστου 10, 2007

Γυναίκες στην πολιτική

Τα τελευταία χρόνια ολοένα και αυξάνει η γυναικεία παρουσία στον ενεργό πολιτικό στίβο. Ενώ παλαιότερα η πολιτική θεωρούνταν από όλους ένα καθαρά ανδρικό σπορ, και οι γυναίκες αρκούνταν στον διακριτικό ρόλο των συζύγων των πολιτικών ηγετών, σήμερα κι αυτό το άντρο έχει καταπέσει.

Από τη μέρα που “βγήκε” το απόφθεγμα: “η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί μόνο να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται”, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Αρχικά, ήταν λίγες οι πολύ δυναμικές θηλυκές παρουσίες, που τα έβγαζαν πέρα στην πολιτική μάχη. Ίσως, το κατεξοχήν μοντέλο της... πετσοκομμένης γυναίκας αποτέλεσε η Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία άλλαξε συνολικά και αμετάκλητα τα δεδομένα της πολιτικής, ανοίγοντας το χώρο στην ευρεία γυναικεία μάζα.

Και στη χώρα μας, η μεταρρύθμιση αυτή συντελέστηκε μετά την παρουσία ισχυρών προσωπικοτήτων όπως Μερκούρη, Φλέμινγκ, Τσουδερού κ.ά., αν και ως γυναικεία συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα μπορεί άνετα να θεωρηθεί και εκείνη της βασίλισσας Φρειδερικής. Αντίστοιχα, στις μέρες μας, πολλές γυναίκες δεσπόζουν στον κεντρικό πολιτικό στίβο, με πολλές φιλοδοξίες και για ανώτερες θέσεις: Ντόρα Μπακογιάννη, Άννα Διαμαντοπούλου, Μαριέττα Γιαννάκου, Βάσω Παπανδρέου είναι κάποιες μόνο από τις πληθωρικές γυναικείες παρουσίες.

Κοινό στοιχείο όλων των ανωτέρω, δυστυχώς, είναι η όχι και τόσο γυναικεία -κατά κυριολεξία- παρουσία τους. Με άλλα λόγια, δημιουργείται η εντύπωση πως οι γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική αποτάσσονται την όμορφη γυναικεία φύση τους και συμπεριφέρονται ως άνδρες! Θεωρούν ότι μόνο έτσι θα μπορέσουν να αποκτήσουν μερίδιο εξουσίας, ομοιάζοντας φύσει και θέσει δηλαδή με τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στα πολιτικά. Μέγα λάθος...

Οι γυναίκες στην πολιτική δεν πρέπει να ξεχνούν τα θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς τους, τη φρεσκάδα, τη διαφορετική οπτική γωνία για να βλέπουν τα πράγματα, ακόμη και την πονηριά τους, με την καλή έννοια. Ως συμβουλή θα πρέπει να έχουν την άποψη που είχε εκφράσει κάποτε ο Φρανσουά Μιτεράν για τη Θάτσερ: “Δεν μ' αρέσει ούτε ως γυναίκα, ούτε ως άνδρας”!

Πέμπτη, Αυγούστου 09, 2007

Οικονομική “ένεση” στην Εκκλησία

Με μεγάλη έκπληξη διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες την είδηση, που αναφέρει ότι το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών θα διαθέσει περίπου 30 εκατ. ευρώ (!) στην Εκκλησία της Ελλάδος. Το παραπάνω ποσό θα δοθεί τα επόμενα έξι χρόνια για το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας, σύμφωνα με τη σχετική προγραμματική σύμβαση που υπέγραψαν ο υπουργός κ. Αλογοσκούφης και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος.

Το έργο θα φέρει τον τίτλο: «Πρόγραμμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ιερών Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος για την εκτέλεση έργων συμβολής στην εθνική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική πρόοδο του τόπου για την Προγραμματική Περίοδο 2007 – 2013», ενώ οι πόροι προέρχονται από το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Η απορία μας, φυσικά, αναφέρεται στη σκοπιμότητα της εν λόγω συμφωνίας. Όπως είναι ευρέως γνωστό, η ελλαδική Εκκλησία διαθέτει τεράστια περιουσία, που δεν έχει ανάγκη ενίσχυσης με άλλα 30 εκατ. ευρώ. Επίσης, είναι γνωστό, αν και γίνεται μυστικά, ότι η Εκκλησία παράσχει πολύτιμο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο δεν γίνεται με τυμπανοκρουσίες – και ορθά. Άρα προς τι, αυτή η πομπώδης και μεγαλεπήβολη σύμβαση μεταξύ κυβέρνησης-Εκκλησίας;

Στο κάτω-κάτω, η ίδια η κυβέρνηση θα μπορούσε από μόνη της να αξιοποιήσει το ανωτέρω ποσό ακόμη και προς τον ίδιο σκοπό, στα πλαίσια τους Δ' Κ.Π.Σ. Όμως, γιατί επέλεξε αυτό τον τρόπο; Αναμφίβολα, ως φύσει καχύποπτοι Έλληνες πολίτες, δεν μπορούμε παρά να υποψιαστούμε ότι επίκεινται εκλογές και σαφέστατα η κυβέρνηση θέλει να έχει στο πλευρό της -όσο το δυνατόν- τον κλήρο. Αλλά και ποιο κόμμα δεν επιθυμεί το ίδιο πράγμα; Όλοι στις δύσκολες (ψηφοθηρικές) στιγμές της προεκλογικής περιόδου σπεύδουν να πάρουν την ευλογία του επιχώριου μητροπολίτη ή και του Αρχιεπισκόπου. Τελικά, όσοι μιλούν για διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας έχουν λογαριάσει χωρίς να συνυπολογίσουν την άποψη της πλειοψηφίας των πολιτικών μας.

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2007

Η εποχή των βάσεων

Την ώρα που οι μισοί Έλληνες απολαμβάνουν τις ομορφιές της χώρας μας -είτε στη θάλασσα είτε στο βουνό -, οι άλλοι μισοί έχουν άλλα στο μυαλό τους. Ο λόγος για τις οικογένειες που αγωνιούν για την είσοδο των παιδιών τους στις πανεπιστημιακές σχολές.

Πόσα μόρια έβγαλες; Τι σχολή θέλεις; Την “πιάνεις”; Με βάση τα περσινά...
Οι ανωτέρω είναι ορισμένες από τις κουβέντες που ακούγονται στα νεανικά στέκια (και) της πόλης μας, καθώς ολοένα και πλησιάζει η ανακοίνωση των φετινών βάσεων, που αναμένονται αισίως μετά τον 15αύγουστο. Γονείς στην πρίζα, αλλά και τα παιδιά το ίδιο. Εξίσου και οι φροντιστές που επιθυμούν όσο τίποτε να δουν τους μαθητές τους να πετυχαίνουν και τους καρπούς της δουλειάς τους να δίνουν αποτέλεσμα.

Η πιο μεγάλη ώρα φτάνει. Αλλά μετά τι; Απογοήτευση για κάποιους, χαρά για κάποιους άλλους και τρέξιμο “να κλείσουμε διαμέρισμα για το παιδί”. Πόσο πάει το νοίκι; Ακριβό μου φαίνεται. Αλλά είναι στο κέντρο και κοντά στη σχολή... Τα προβλήματα δεν έχουν τέλος!

Γενικά, πάντως, η φετινή χρονιά κύλησε ομαλά για τα παιδιά της Γ' λυκείου, μια και το βάρος των μεταρρυθμίσεων από πλευράς του υπουργείου Παιδείας έπεσε στα πανεπιστήμια. Και τα θέματα των εξετάσεων πολύ βατά θεωρήθηκαν, ενώ χαρακτηρίστηκαν και “προεκλογικά” από τους επαΐοντες των πανελλαδικών, διότι επίκεινται και εθνικές εκλογές. Πάρε κόσμε, εν ολίγοις. Βέβαια, μ' αυτό τον τρόπο θ' ανεβούν οι βάσεις των περισσότερων σχολών και άρα πάλι δυσκολεύει το έργο των υποψηφίων.

Γεγονός είναι πως κάθε χρονιά επιβραβεύονται όχι μόνο αυτοί που έγραψαν καλά στις εξετάσεις, αλλά και εκείνοι που έκαναν καλές επιλογές στο μηχανογραφικό τους δελτίο. Το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι καλή αναμονή και ψυχραιμία σε μαθητές και γονείς!

Δευτέρα, Αυγούστου 06, 2007

Εκλογολογίας συνέχεια

23 ή 30 Σεπτεμβρίου; Ή μήπως Οκτώβρη; Ή στην ώρα τους, τον Μάρτιο; Καθημερινή είναι πλέον η συζήτηση σε όλα τα ΜΜΕ για τον ακριβή χρόνο των ερχόμενων εκλογών. Θα είναι πρόωρες ή όχι; Εφημερίδες, κανάλια και ραδιόφωνα έχουν εξαντληθεί σε έναν ανηλεή αγώνα πρόβλεψης της ημερομηνίας που θα στηθούν οι κάλπες. Δημοσιογράφοι, βουλευτές, υπουργοί και κάθε λογής “ειδικοί” προσπαθούν να ψυχολογήσουν τον πρωθυπουργό, συνεκτιμώντας τις συνθήκες και επικαλούμενοι τις δημοσκοπήσεις, και προβαίνουν στην έκφραση της πεποίθησής τους.

Μόνο στο στοίχημα του ΟΠΑΠ δεν έχει δοθεί προς στοιχηματισμό η πρόβλεψη του χρόνου διεξαγωγής των εθνικών εκλογών – αν και είναι πιθανό να “παίζεται” στο Διαδίκτυο.

Η όλη αυτή φαρσοκωμωδία μόνο άσχημο αντίκτυπο έχει στον πολίτη. Είναι ενδεικτική του πολιτικού συστήματος που υπάρχει στη χώρα μας και προκαλεί αλγεινή εντύπωση η εκλογολογία στον κάθε υγιώς σκεπτόμενο. Αποχαυνώνει τον κρατικό μηχανισμό και κωλυσιεργεί το όποιο κυβερνητικό έργο. Αλήθεια, σε ποια πολιτισμένη χώρα συμβαίνουν όλα αυτά; Μάλλον σε καμία.

Στην Αγγλία παρά την αλλαγή σκυτάλης στην πρωθυπουργία δεν έγιναν εκλογές. Και στα περισσότερα κράτη, ο χρόνος των επόμενων εκλογών είναι προκαθορισμένος και γνωστός από νωρίς (βλέπε Γαλλία, ΗΠΑ, Κύπρος, κτλ.). Ακόμη και σ' αυτή την θεσμικά προβληματική Τουρκία, έγιναν πρόωρες εκλογές εξαιτίας σοβαρού λόγου, δηλαδή την ανικανότητα εκλογής Προέδρου από την προϋπάρχουσα Βουλή.

Ποιος σοβαρός εθνικός λόγος, όμως, υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, προκειμένου να διεξαχθούν πρόωρες εκλογές; Πιθανότατα, κανένας ουσιώδης. Μόνη εξήγηση θα είναι η τραγελαφικά προληπτική που λέει πως όποτε οι εθνικές εκλογές έγιναν στο τέλος της τετραετίας, οι αντίστοιχες κυβερνήσεις τις έχασαν! Αν αυτή η σημειολογία, κατευθύνει την πολιτική ζωή του τόπου, τότε εντάξει.

Μοναδική λύση αυτού του προβλήματος, που παρατηρείται σε κάθε τετραετία, δηλαδή το αν θα γίνουν ή όχι πρόωρες εκλογές, είναι η απαγόρευσή τους μέσω του Συντάγματος. Εκεί, θα πρέπει να προβλέπεται πως η τέλεση των εκλογών θα γίνεται στο τέλος της τετραετίας, με ελάχιστες εξαιρέσεις, π.χ. αδυναμία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας ή σοβαρή πολεμική σύρραξη που να αφορά άμεσα τη χώρα μας, πράγμα σχεδόν απίθανο στις μέρες μας.

Κυριακή, Ιουλίου 08, 2007

Ενός λεπτού κραυγή



Μπορεί οι βουλευτές υποκριτικά να κράτησαν ενός λεπτού σιγή, κατά τη διάρκεια προ ημερησίας διατάξεως συζήτησης στη Βουλή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το ίδιο έκαναν και τα ζώα που ζούσαν στο βουνό της Πάρνηθας, το οποίο επλήγη πρόσφατα από πυρκαγιές.

Τα καημένα ζωάκια μη έχοντας άλλο τρόπο να διαμαρτυρηθούν φώναξαν με όλη τους τη δύναμη -κάποια ίσως για τελευταία φορά-, μήπως ακουστεί η κραυγή τους στα αυτιά των ...ανθρώπων! Άκουσε κανείς;

Τρίτη, Ιουλίου 03, 2007

10 τραγούδια που λυπάμαι όταν τελειώνουν

Μια ετερόκλητη και συμβιβαστική λίστα, και από μένα...

1. Blue Monday - New Order: όχι άδικα ο δίσκος (12'') με τις περισσότερες πωλήσεις.

2. Don't look back in anger - Oasis: από τα δυο αδέρφια του Μάντσεστερ και την... Sally.

3. Paranoid android - Radiohead: Τόσο μελαγχολικό και τόσο υπέροχο.

4. Bittersweet symphony - The Verve: αλήθεια, τι άλλο είναι η ζωή παρά μια γλυκόπικρη συμφωνία;!

5. Shake the disease - Depeche Mode: σίγουρα, έχουν πάθει πολλοί αυτή την "ασθένεια" μιλώντας με τις κοπέλες τους.

6. Unfinished sympathy - Massive Attack: κομματάρα, γυναικεία φωνάρα.

7. Can't stop - Red Hot Chilly Peppers: τέλεια εισαγωγή και φοβεροί στίχοι.

8. Clandestino - Manu Chao: αν και δεν καταλαβαίνω πολλά, μ'αρέσει αυτός ο τυπάκος.

9. Take me out - Franz Ferdinand: νεανική τρέλα, τρελές κιθάρες, και επιτέλους βγάλτε με έξω από εδώ.

10. This is the end - The Doors: δεν θα μπορούσε να λείπει το μουσικό και στιχουργικό παραλήρημα του Jim και των φίλων του.

ΥΓ: To κείμενο δημοσιεύτηκε στο blog του Νίκου Δήμου, με αφορμή post του ιδίου ("Λίστα μουσική!") και μια σχετική έρευνα. http://doncat.blogspot.com/2007/06/blog-post_28.html

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

Ένα σύμπαν μέσα στο σύμπαν! Είμαστε σ’ ένα Matrix;

Ο Jonathan Leake, ο συντάκτης του "The Sunday Times’ Science" αναφέρει ότι ο Sir Martin Rees, καθηγητής αστρονομίας στο πανεπιστήμιο του Cambridge πιστεύει ότι είναι δυνατό να φανταστούμε υπολογιστές τόσο ισχυρούς που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ολόκληρο εικονικό σύμπαν.

Σε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με τίτλο "Τι δεν γνωρίζουμε ακόμα" θα πει: "Μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι υπολογιστές έχουν εξελιχθεί από το να είναι ικανοί να προσομοιώνουν μόνο απλά σχέδια στο να είναι ικανοί να δημιουργούν κόσμους με ένα πλήθος λεπτομερειών".
"Εάν αυτή η τάση συνεχίσει, τότε μπορούμε να φανταστούμε υπολογιστές που θα είναι ικανοί να προσομοιώνουν κόσμους ίσως ακόμα τόσο πολύπλοκους όπως και αυτός μέσα στον οποίο νομίζουμε ότι ζούμε".


"Αυτό εγείρει ένα φιλοσοφικό ζήτημα: Θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε μια τέτοια προσομοίωση και θα μπορούσε αυτό που νομίζουμε ότι είναι το σύμπαν μας να είναι ένα είδος ουράνιου θόλου μάλλον παρά κάτι αληθινό; Κατά μία έννοια θα μπορούσαμε εμείς οι ίδιοι να είναι είμαστε δημιουργίες μέσα σε μια προσομοίωση".

Ο Rees τονίζει ότι αυτό είναι απλά μια θεωρία, μια υπόθεση. Αλλά αυτή είναι μια θεωρία που ολοένα και περισσότερο συζητείται από άλλους διαπρεπείς επιστήμονες και κοσμολόγους.
Ανάμεσά τους είναι και John Barrow, καθηγητής των μαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Cambridge. Αυτός επισημαίνει ότι το σύμπαν έχει έναν βαθμό εξαίσιου συντονισμού, ένας ακριβής καθορισμός που το κάνει ασφαλές για τους ζωντανούς οργανισμούς.


Ακόμη και μια μικρή μεταβολή σε μια θεμελιώδη δύναμη ή σε μια σταθερά όπως είναι της βαρύτητας θα έκανε τα άστρα να εκραγούν, τα άτομα να διαλυθούν και ο κόσμος μας να είναι πια αδύνατος. Αυτού του είδους οι "καλό-κουρδισμένες" συνθήκες θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως δείγμα ενός είδους νοήμονος σχεδιαστή.

"Πολιτισμοί λίγο πιο προηγμένοι από εμάς θα έχουν την δυνατότητα να προσομοιώνουν σύμπαντα μέσα στα οποία αυτοσυνείδητες οντότητες θα μπορούν να εμφανίζονται και να αλληλεπικοινωνούν" είπε.

Κάποιοι όμως ακαδημαϊκοί θεωρούν αυτήν την ιδέα ενός υπολογιστή δημιουργού συμπάντων ως απίθανη. Ο Seth Lloyd, καθηγητής της Κβαντομηχανικής στο "Massachusetts Institute of Technology" είπε ότι ένας τέτοιος υπολογιστής θα ήταν αφάνταστα μεγάλος και άρα μη εφικτός.

Αν κάποιος έχει δει την τριλογία ταινιών του Matrix και την ταινία "Το 13ο Πάτωμα", μπορεί να πάρει μια γεύση από ένα τέτοιο σενάριο. Εκεί που η επιστήμη συναντά την τέχνη.
Ας μας δώσει κάποιος το... "κόκκινο χάπι" επιτέλους!


Πηγή: The Sunday Times, Wikipedia

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

Για την Αμαλία...

Αμαλία Καλυβίνου! Όλα τα ελληνικά blogs μιλάνε για Σένα! Για τον αγώνα, για το πείσμα, για την λεβεντιά Σου. Εμείς, την ημέρα της κηδείας Σου (σ.σ. 1η Ιουνίου), ξεκινήσαμε ήδη την μνήμη Σου: Ένα Λουλούδι για την Αμαλία Εκεί υπάρχουν ήδη 195 σχόλια - και μπορείτε να συνεχίσετε. Αλλά το πραγματικό προσκύνημα πρέπει να γίνει στο δικό Σου blog: fakellaki

Ήδη, όλα τα ΜΜΕ έχουν πάρει το θέμα και το συνεχίζουν.Ήταν η πρώτη νίκη των blogs στην Ελλάδα και είσαι η πρώτη μας ηρωίδα.Βέβαια οι αντιδράσεις των ιθυνόντων ήταν από χλωμές έως ανύπαρκτες. Κάτι ψέλλισε ο Ιατρικός Σύλλογος, μούγγα το Υπουργείο Υγείας. Αλλά το μαστίγωμα όλου του χώρου, που πλουσιοπάροχα μοίρασε το blog Σου, πόνεσε και πονάει ακόμα. Σε αυτή τη δύναμη βασίζομαι - και, όπως όλοι, Σε ευχαριστώ! Μη ξεχνάτε την τελευταία της επιθυμία. Σήμερα κι όλας!

Για την κινητοποίηση των bloggers και ανάλογο υλικό στο
giatinamalia. Και για το καλύτερο κείμενο που διάβασα σε άλλο blog pitsirikos

ΥΓ: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο blog του doncat. Για την αντιγραφή, Patsman

Δευτέρα, Μαΐου 07, 2007

Νικολά Σαρκοζί

Γιατί κέρδισε ο Νικολά Σαρκοζί στις γαλλικές εκλογές; Διότι έπραξε το αυτονόητο: ήταν ευθύς. Στην προεκλογική περίοδο δεν μάσησε τα λόγια του, αλλά μίλησε ξεκάθαρα για τις επιδιώξεις και τους στόχους του.

Οι Γάλλοι πολίτες τον εμπιστεύτηκαν, συμμετέχοντας μαζικά στις εκλογές (μόλις 15% η αποχή), γιατί τους έπεισε με τις απλές και σταράτες δηλώσεις του. Τον στήριξαν καθώς απέδειξε πως είναι άνθρωπος των έργων. Η κοινωνία διψάει για αληθινές απόψεις και απορρίπτει την ασάφεια και τις φανφάρες που συνηθίζουν οι πολιτικοί του σήμερα. Ο Σαρκοζί έχει καθαρό πολιτικό λόγο, με τον οποίο μπορεί ο καθένας να συμφωνήσει αλλά και να διαφωνήσει. Αυτό που δεν μπορεί να του αρνηθεί κανείς είναι πως δεν είναι ειλικρινής. Και σε περιόδους πολιτικής ανευθυνότητας και ανεπάρκειας, οι άνθρωποι επιβραβεύουν την πολιτική ευθύτητα.

Και επειδή η Γαλλία αποτελεί για την Ευρώπη νευραλγικό παράγοντα ανάπτυξης, η εκλογή Σαρκοζί θα σηματοδοτήσει πολλαπλές εξελίξεις. Επιτέλους, κάποιος που μιλά ανοιχτά για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και δεν κομπάζει ούτε υπεκφεύγει όπως πράττουν πολλοί ομόλογοί του. Αλλά και για το Ευρωσύνταγμα, δεν δέχεται άκριτα ό,τι επιτάσσεται από τις Βρυξέλλες, σεβόμενος την άποψη των συμπολιτών του που εκφράστηκε μέσω δημοψηφίσματος. Οι προτάσεις του απλές και κατανοητές: όχι πλήρης ένταξη της Τουρκίας αλλά ειδική σχέση με την Ε.Ε., όχι στο Σύνταγμα αλλά μια νέα απλοποιημένη Συνθήκη για την Ευρώπη.

Όσο για τους αλαλαγμούς που ακούγονται περί νέας δεξιάς από τους δήθεν προοδευτικούς, το μόνο που αξίζει να ειπωθεί είναι ότι οι όροι αριστερά και δεξιά ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Πλέον, οι πολιτικοί χωρίζονται σε μεταρρυθμιστές και αντιμεταρρυθμιστές. Ο Νικολά Σαρκοζί ανήκει σίγουρα στους πρώτους.

Πέμπτη, Απριλίου 05, 2007

Έχασε το παιχνίδι η Μαριέττα

Πάνω που είχε κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων στο θέμα των πανεπιστημιακών μεταρρυθμίσεων, η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Μαριέττα Γιαννάκου κατόρθωσε να απολέσει πάλι την όποια δημοφιλία της. Ενώ, λοιπόν, με την αξιόλογη και συνεπή στάση που κράτησε για το νέο νόμο-πλαίσιο των ΑΕΙ -άποψη την οποία συμμερίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις-, τώρα χάνει το παιχνίδι με την επιμονή της να στηρίξει την παρουσία του βιβλίου ιστορίας της ΣΤ' δημοτικού μέχρις εσχάτων.

Την ώρα που άνθρωποι από όλες τις ιδεολογικές, κομματικές, πολιτικές σκοπιές (Θεοδωράκης, Χριστόδουλος, ΚΚΕ, υπουργοί, κ.ά.) έχουν επικρίνει σφοδρά τα γραφόμενα αυτού του βιβλίου, η υπουργός δείχνει μια ανεξήγητη εμμονή στο να διατηρήσει το εν λόγω βιβλίο στις τάξεις, έστω με κάποιες περιορισμένες αλλαγές. Το θέμα, όμως, δεν είναι τα λίγα λάθη που συμπεριλαμβάνει, αλλά το βιβλίο σαν σύνολο, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακογραμμένο σύγγραμμα ακατάλληλο για εκμάθηση από τους μικρούς μαθητές. Δεν είναι μόνο η προσβλητική χρήση ορισμένων λέξεων (πχ. οι Έλληνες της Μικράς Ασίας συνωστίζονται, οι Έλληνες απομακρύνουν τους Ιταλούς, κτλ.), αλλά η εντελώς αποκρουστική αφήγησή του. Είναι ό,τι ακριβώς σιχαίνονται να διαβάζουν οι μαθητές από την Α' δημοτικού ως και την Γ' λυκείου – ένα κατεβατό.


Αλήθεια δεν γνωρίζουν οι συγγραφείς του βιβλίου αυτού ότι τα παιδιά σε τέτοια τρυφερή ηλικία θέλουν πιο παραστατικά γραμμένη την ιστορία του τόπου τους, έτσι ώστε να εντυπωθεί πιο εύκολα στη μνήμη της; Το λυπηρό με το βιβλίο της ΣΤ΄ δημοτικού δεν είναι ότι αποσιωπεί σημαντικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας δίνοντας βαρύτητα σε άλλα ήσσονος σημασίας, αλλά το γεγονός πως δημιουργεί απέχθεια για την ιστορική γνώση στα παιδιά, πράγμα οδυνηρό για τις επόμενες γενιές που ούτε θα διδαχθούν από τα λάθη του παρελθόντος ούτε υγιή πρότυπα θα έχουν στο μυαλό τους.

Τελικά, το συνετότερο είναι να αποσυρθεί άμεσα το βιβλίο και να επανεγγραφεί από ιστορικούς προερχόμενους από ευρύτερη ιδεολογική και πολιτική καταγωγή, μια και όλοι γνωρίζουν τα πιστεύω και τις αρχές των συγγραφέων του συγκεκριμένου έργου.

Οι σύνδεσμοι φταίνε;

Την κατάργηση του νόμου για τους συνδέσμους φιλάθλων που συνδέονται με ΠΑΕ αποφάσισε η Διυπουργική Επιτροπή για την πάταξη της βίας στο χώρο του αθλητισμού. Έτσι, όπως ανακοίνωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Ρουσόπουλος, λουκέτο θα μπει σε περίπου 270 οργανωμένους συνδέσμους σε ολόκληρη τη χώρα, που αποδείχθηκαν στην πράξη εστίες οργάνωσης βίαιων επεισοδίων εντός και εκτός γηπέδων.

Όλοι αναρωτιόμαστε, βέβαια, εύλογα οι σύνδεσμοι είναι αυτοί που μόνο φταίνε για την ύπαρξη βίας στη χώρα μας; Σίγουρα, έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης, αλλά ακόμη μεγαλύτερη είναι η ευθύνη των ΠΑΕ και όσων συνεταιρίζονται τη δύναμη των συνδέσμων. Η αλήθεια είναι πως σε κάποιες από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας οι “οργανωμένοι” είναι στα κέντρα λήψης των αποφάσεων (βλέπε Ολυμπιακός και Άρης, όπου μέλη συνδέσμων απαρτίζουν το Δ.Σ. των ΠΑΕ), ενώ σε άλλες οι νυν διαχειριστές αναρριχήθηκαν στην εξουσία με τη βοήθειά τους και τώρα τους αποτάσσουν (βλέπε ΑΕΚ). Επομένως, είναι οι επιχειρηματίες εκείνοι που φταίνε πραγματικά για τη δύναμη που απέκτησε το συνδεσμιακό κίνημα τα τελευταία χρόνια.

Κανείς δεν σκέφτηκε, επίσης, πως με την κατάργηση των συνδέσμων δεν τους απαγορεύτηκε η μετεξέλιξή τους σε σωματεία ή κάθε είδους νομικά μορφώματα, με συνέπεια τη συνέχιση της δράσης τους. Ακόμα, δεν ένοιαξε κανέναν το γεγονός πως στο χώρο των συνδέσμων, δεν υπάρχουν μόνο ναρκωτικά και βία, αλλά υπάρχουν και σύνδεσμοι ανά την Ελλάδα που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά, και απλά οργανώνονται για να πηγαίνουν παρέα στα γήπεδα και να υποστηρίζουν την ομάδα τους. Με την τακτική (πονάει δόντι, κόβει κεφάλι) που ακολουθεί, όμως, η κυβέρνηση σήμερα, η μπάλα παίρνει και αυτούς τους συνδέσμους.

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Λογική απορία

Με την έντονη καλοκαιρία της φετινής χρονιάς, γίνονται συχνές αναφορές στις ειδήσεις για "νέο ρεκόρ του υδράργυρου" και παρόμοιες υπερβολικές διατυπώσεις. Συνήθως, ακούμε ότι σε τέτοια ύψη η θερμοκρασία είχε να φτάσει εδώ και 20-30 χρόνια. Άρα λογικά το προηγούμενο ρεκόρ καταγράφηκε πριν 20-30 χρόνια, όπου σημειώθηκαν αντίστοιχες θερμοκρασίες. Συνεπώς, ποιος ο λόγος ανησυχίας για τις κλιματικές αλλαγές;

Τα ίδια συμβαίνουν εδώ και αιώνες! Υπάρχει πραγματικά λόγος ανησυχίας για τις μεγάλες θερμοκρασίες ή είναι ένας ακόμη τρόπος τρομοκράτησης του απλού αμαθούς λαού;

Τρίτη, Φεβρουαρίου 13, 2007

Τρίτη και 13

Γρουσούζικη μέρα η σημερινή - για τους προληπτικούς. Τραγική σύμπτωση: είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι να πέφτουν για δύο συνεχόμενους μήνες (Φεβρουάριο και Μάρτιο) Τρίτη και 13! Όμως, γιατί θεωρούμε γρουσούζικη τη συγκεκριμένη σύμπτωση ημερομηνίας;

Καταρχάς, απ' όσο γνωρίζω, την Τρίτη και 13 θεωρούμε γκαντεμιά μόνο εμείς οι ανατολίτες, και δη οι Έλληνες. Οι ξένοι, με μπροστάρηδες τους Αμερικανούς προληπτικούς, έχουν την Παρασκευή και 13. Μη με ρωτήσετε το λόγο!

Πάντως, εμείς έχουμε "θεσπίσει" την Τρίτη και 13 ως τέτοια ημερομηνία, για τον εξής ιστορικό λόγο: Τρίτη ήταν όταν εάλω η Πόλις, ενώ το 13 προέρχεται από την πρόσθεση του 1453 (1+4+5+3=13), χρονολογία της Άλωσης. Απίστευτο γεγονός, αλλά μάλλον ισχύει και επιβεβαιώνει ότι κάποιες από τις προλήψεις έχουν ιστορική, πραγματική βάση!

Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007

«Blog-κρατία», n 5n εξουσία

Απόσπασμα ομιλίας της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ κατά την αναγόρευσή της σε επίτιμη διδάκτορα του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (15/1/2007).
[..]
Ειπώθηκε, ίσως με κάποια υπερβολή, ότι ο τύπος είναι η τέταρτη εξουσία, πρέπει πιο εύλογα να πούμε μάλλον ότι ζούμε σε μια εποχή «μιντιοκρατίας» και αυτό για να περιλάβουμε όλα τα μέσα επικοινωνίας που διαθέτει σήμερα ο κάθε μοντέρνος άνθρωπος (πολίτης βέβαια κυρίως των ανεπτυγμένων κοινωνιών), και όχι μόνο ο ειδικός χειριστής και διαχειριστής κάποιας δημοσιογραφικής ιδιότητας. Για του λόγου το αληθές, θα επισημάνω ότι οι παραδοσιακές ευχετήριες κάρτες παραγκωνίστηκαν φέτος από τα περίφημα SMS, τα ηλεκτρονικά μηνύματα (ο αριθμός τους προκάλεσε δυσλειτουργία στο όλο ηλεκτρονικό σύστημα) και θα αναφέρω βιαστικά την παρουσία στο διαδίκτυο (στα web sites) κάθε είδους πληροφοριών που προέρχονται από αμφίβολες συχνά μη έγκυρες πηγές, άγνωστης συνήθως προέλευσης. Και βέβαια όλως ιδιαίτερα θα τονίσω την αστραπιαία διάδοση των selfmedia, δηλαδή των blogs που τείνουν να αντικαταστήσουν τα παραδοσιακά massmedia. Ενδεικτικά μόνο θα υπογραμμίσω ότι το blog της Arianna Huffigton με τον τίτλο
Huffigton Post έχει εκθρονίσει στην Αμερική τον Τύπο (συμπεριλαμβανομένου και του περίφημου Time). H Arianna ρυθμίζει τώρα στις ΗΠΑ κάθε πολιτικό διάλογο.

Εμφανίζονται πάνω από 100.000 καινούργια blogs την ημέρα στον κόσμο χωρίς ακόμη να διαφαίνεται κάποιος κορεσμός. Blogs που διεκδικούν από τα πιο παραδοσιακά μίντια (τον Τύπο, την τηλεόραση) το δικαίωμα του καθενός να πληροφορεί, να πληροφορείται, να σχολιάζει την καθημερινότητα επαινώντας και κακίζοντας κατά βούληση, χωρίς να είναι υπόλογος σε κανέναν. Όποιο από τα νέα αυτά μιντιακά δημοσιεύματα πετυχαίνει να προσελκύσει τους δικτυοναύτες, απορροφά ικανό μέρος της διαφήμισης, που βέβαια αφαιρείται από τον Τύπο, θέτοντας σε κίνδυνο την ύπαρξη του.

Τη δύναμη των blogs γνωρίζουν άριστα οι πολιτικοί που προσπαθούν να τα εκμεταλλευτούν προωθώντας blog παραγωγές των ίδιων αλλά και των οπαδών τους. Έτσι τώρα μιλούν για την 5η εξουσία, την blog-κρατία που έχει σήμερα και την εγκυκλοπαίδεια της με την περίφημη
Wikipedia (τη γρήγορη δηλαδή εγκυκλοπαίδεια, όπου ο καθένας γράφει και συμπληρώνει ελεύθερα τα διάφορα λήμματα της). Τόσο που εμπνευστής της, ο Λάρι Σάνγκερ, δηλώνει πως η δική του εγκυκλοπαίδεια υπερέχει της British, δεδομένου ότι εκσυγχρονίζεται αδιάκοπα, υπό τον έλεγχο μάλιστα διαιτητών συντακτικής ομάδας ειδικών.

«Blogo ergo sum»
Τη δύναμη όμως των blogs γνωρίζουν και οι υπό εκκόλαψη λογοτέχνες που δημοσιεύουν τώρα τα βιβλία και έργα τους στο διαδίκτυο χωρίς να έχουν ανάγκη από απαιτητικούς εκδότες. Τα γνωστά πια blooks (σύμπτυξη όρων blog και book) δεν περιλαμβάνουν μόνο πρωτόλεια νέων και άγνωστων συγγραφέων. Για την ευρύτητα που έλαβε η blog-λογία θα σημειώσω διασκεδαστικά το αποτέλεσμα έρευνας μεταξύ Βρετανών φοιτητών γνωστών πανεπιστημίων. Τα 85% χρησιμοποιούσαν blog, αλλά μόνο το 5% ήξερε να βράσει ένα αβγό.


Δεν προτίθεμαι να κάνω την κριτική του νέου αυτού μέσου ενημέρωσης και πληροφόρησης που έχει για σύνθημα: blogo ergo sum κατά το cognito του Καρτεσίου. Η ποιότητα των δεδομένων που παρέχει είναι πάντως λίαν αμφιβόλου αξίας. Η ανάγκη άλλωστε για την επεξεργασία ελέγχου, από ειδικούς διαιτητές, των πληροφοριών που παρέχει γρήγορα, άμεσα και πλουσιοπάροχα το διαδίκτυο, αποδεικνύει τον κίνδυνο που διαβλέπουν οι σοβαροί χρήστες του, από τη διάδοση ανεύθυνων, κακόβουλων, λανθασμένων και διαστρεβλωμένων στοιχείων. Παρενθετικά για την αλήθεια των λεγομένων μου, παραπέμπω στον απαράδεκτο λίβελο κατά του Βυζαντίου (το ονομάζει, μεταξύ άλλων, ντροπή και αίσχος της ιστορίας). Όλα αυτά ελληνικά, μολονότι το φληνάφημα αυτό είναι βουλγαρικής προέλευσης.

Είμαστε μακριά ακόμη από τη λύση του προβλήματος αυτού, που μετατρέπει το διαδίκτυο, από δυναμική πηγή παιδαγωγικού πλούτου, σε φορέα σίγουρου σκοταδισμού.

Το πρόβλημα απασχολεί τους ειδικούς, όπως άλλωστε και το συναφές ζήτημα της ανάγνωσης και σύνταξης της εικόνας, που, όπως είναι γνωστό, αποτελεί, ως νέο παγκόσμιο γλωσσικό ιδίωμα τη βάση γνώσης, αλλά και διαμόρφωσης του χαρακτήρα της καλλιέργειας και της πολιτισμικής ενημέρωσης του σύγχρονου ανθρώπου.
[..]
Πηγή: εφημερίδα Αγγελιοφόρος